12/12/07

Με αφορμή 'επώνυμα' παραστρατήματα...

Συνήθως, εξηγούμε και δικαιολογούμε την τραγωδία των ‘ναυαγών της ζωής’ [βλέπε χαρτοπαίχτες, μέθυσους, κλπ κλπ], επικαλούμενοι την ατυχία τους, την ‘κακιά ώρα’ που ‘έκρινε’ τάχα τη μοίρα τους. Ελεεινολογούμε αλλά δεν καταδικάζουμε. Θεωρούμε ότι, παρασυρόμενοι από τον τροχό της έξης είναι πια έρμαια του πάθους των.

Δεν παραβλέπουμε το γεγονός ότι η σύμπτωση ή η συνδρομή δύσκολων καταστάσεων έγινε η αφετηρία του παραστρατήματος. Ωστόσο τα ‘ από κει και πέρα’, [δηλαδή η καταστροφή τους], υπήρξε δικό τους έργο, αποτέλεσμα της αδράνειας και της απερισκεψίας τους. Ο άνθρωπος είναι υπεύθυνος για όσα πράττει και για όσα παραλείπει να πράξει. Είναι λοιπόν και για τις έξεις του υπεύθυνος: 1ον γιατί τις άφησε να δημιουργηθούν –κι αυτό δεν έγινε απότομα και οριστικά, 2ο γιατί τους επέτρεψε να τον υποτάξουν και 3ο δεν προσπάθησε με ειλικρίνεια και επιμονή να αποκτήσει ένα νέο, ‘αγνό’ πάθος να εξουδετερώσει το παλιό, ‘ανόσιο’ που τον εξευτελίζει.

Έχουν άραγε το ακαταλόγιστο ‘στην κατάσταση που έφτασαν’ και είναι άξιοι πιο πολύ συμπόνιας παρά επίκρισης;

1 σχόλιο:

KitsosMitsos είπε...

Είναι η άλλη όψη της δημοσιότητας. Η λιγότερη λαμπερή ή καλύτερα, σκοτεινή. Μηνύματα λάμψης αλλά και βρωμιάς.