Εγώ, η JF -ενίοτε και ως JαμανFου- ευπειθώς αναφέρω…

Πότε-πότε με πιάνει μια τεμπελιά, δεν έχω χρόνο για… δουλειά· ε, λέω ν’ απεργήσω λίγο φέρνοντας τα κάτω πάνω. Κι όπως λέει κι ο Σουρής, σ’ αυτό τον κόσμο το χαζό, ας ημπορούσα να μη ζω, μα… δίχως να πεθάνω!

Σε μια τέτοια φάση, λοιπόν, ευρισκόμενη [λέμε τώρα…] και περιδιαβαίνοντας πρόσφατα σε διάφορα ιστολόγια, διάβαζα για ένα ‘παιχνίδι των 7 ελαττωμάτων’ του ιστο-δεσπότη [κατά το οικο-δεσπότης]· κάτι σαν τα 7 θαύματα του κόσμου, τις 7 πληγές του Φαραώ, τα 7 τραγούδια που θα πω, τις 7 θανάσιμες πεθερές… ένα πράμα.

Νάμαι, λοιπόν! Εγώ, η JF, με προσκάλεσα ως JαμανFου, και ιδού: ευπειθώς αναφέρω ότι το παίζω κι εγώ:

- Πότε-πότε… καλλιτέχνης που το παίζει και ολίγον κουλτουρé, ρομαντική που βγάζει τα σώψυχά της, συνθέτει γράφει αντιγράφει, που όταν αγγίζουν τις χορδές της ψυχής της λειώνει κι όταν αγγίζουν τις χορδές των νεύρων της βρίζει… που & που.

- Πότε-πότε… γκρινιάρα και της υπερβολής, του βολέματος και του ωχαδερφισμού -ως εκ του JαμανFου- που ενώ περιμένει μόλις 10 λεπτά στην ουρά γκρινιάζει πως έχασε μία ώρα απ’ τη ζωή της, που ωρύεται όταν άλλος της ‘τρώει’ τη σειρά κι όχι η ίδια του άλλου, που θρονιάζεται στην πόρτα του λεωφορείου αδιαφορώντας για τους απέξω ενώ όσο είν’ απέξω βρίζει τους από μέσα …το κατά δύναμιν, βεβαίως-βεβαίως.

- Πότε-πότε… ΙΧνα που το ‘πατάει’ στην εθνική, που πατάει τις διαβάσεις των πεζών όταν και οι πεζοί τις πατούν, που πατάει πεζοδρόμιο όταν παρκάρει προκειμένου να μην περ-πατήσει καθόλου, που πατάει και κάνα ζωντανό όντας τύφλα στο μεθύσι, που περνάει το φανάρι όντας πορτοκαλί γιατί δεν προνόησε, που τσουλάει με το πάσο της ομιλούσα στο κινητό και κρατώντας τιμόνι, τσιγάρο και κραγιόν.

- Πότε-πότε… του πεζοδρομίου που περπατάει στο δρόμο και υψώνει την παλάμη όταν κάποιος της κορνάρει, που βρίζει όταν δε βρίσκει χώρο να περπατήσει εκεί που χτες η ίδια είχε παρκάρει, που διασταυρώνει το δρόμο χωρίς φανάρι και σε στροφή, που διασταυρώνει το δρόμο με φανάρι όντας κόκκινο για τους πεζούς.

- Πότε-πότε… πολιτικός του καφενείου που αν ήταν μιας μέρας πρωθυπουργός θα άλλαζε τη χώρα, θα επέβαλλε το νόμο, θα κατέβαζε τους δείκτες της ανεργίας, θα ανέβαζε τους δείκτες της ευημερίας, θα μοίραζε λεφτά και θα και θα, μα στο σπιτικό της τάξη δε μπορεί να βάλει …ούτε πότε-πότε, ούτε που & που, βεβαίως-βεβαίως.

Κάτι απ’ όλα ή κι όλα μαζί· τόσα κι άλλα τόσα· οι αναλογίες μόνο αλλάζουν.

Καλέ μου άνθρωπε,
Συνήθως υπο-γράφω κανονικά, ως JF.
Ενίοτε ‘σε γράφω κανονικά’ ως JαμανFου …βεβαίως-βεβαίως.