Είδα, και τι δεν είδα!!

…Και ξαφνικά άρχισε να αγκομαχά και να αργοσέρνει τα βήματά του βαριά στο χώμα. Το κορμί του τρανταζόταν συθέμελα. Από στιγμή σε στιγμή νόμιζες πως θα ‘μενε στον τόπο. Άναψαν και των δυο μας τα λαμπάκια…

- Ένα γιατρό, ρε παιδιά! καλέστε το ασθενοφόρο!

…Κι έτσι βρέθηκε στην εντατική υπό στενή παρακολούθηση για μια βδομάδα. Μεγάλη η αγωνία μου τις πρώτες ώρες, ωσότου με καθησύχασε ο γιατρός ότι η κατάσταση της υγείας του ήτο αναστρέψιμη και ευτυχώς υπήρχε ...εγγύηση!

Αυτά συνέβησαν στο …opel-ακι μου [κι αυτό έχει ψυχή, χαχα!] προ ημερών εξαιτίας ακάθαρτης βενζίνης! Το είχε ξαναπάθει –το δύστυχο τετράτροχο- σε διάστημα ενός έτους. Την 1η φορά προλάβαμε το έμφραγμα, όχι όμως και τη 2η. Και είμαι, λοιπόν, προς αναζήτηση ενός καθαρού βενζινά, εκτός ακτίνας της περιοχής μου.

Στο επίμαχο αυτό διάστημα και καθώς οι περισσότεροι από τους επαγγελματικούς μου προορισμούς βρίσκονται σε …δυσπρόσιτα μέρη των Αθηνών, αγγάρεψα, εκ περιτροπής, το σόι για να με οδηγεί σ’ αυτούς. Μόνο ένας προορισμός μού επέτρεπε να χρησιμοποιήσω τα ΜΜΜ [Μέσα Μαζικής Μεταφοράς] διασχίζοντας το κέντρο της πόλης. Μεσ’ τον …πόνο μου, λοιπόν, απ' το ατυχές συμβάν του συνοδού μου, είχα την ευκαιρία να ξανα-γνωρίσω την Αθήνα!
Αποφάσισα να χρησιμοποιήσω τρόλεϋ και …έμεινα χάσκωντας! Δεν πίστευα στα μάτια μου μ’ όσα έβλεπα!
Είδα, λοιπόν, και τι δεν είδα…

Είδα στη Σταδίου ανακαινισμένα τα κτίρια... και με όμορφους-απαλούς χρωματισμούς!

Είδα τον Κολοκοτρώνη μπροστά απ' τη Βουλή...

...και τα παχύδερμα της Βουλής να σουλατσάρουν στον Εθνικό Κήπο.
Είδα τις ταφόπλακες στο Σύνταγμα πόσο θεριέψαν και έγιναν ...μνήματα

Και πώς σε εμπνέουν τα δημόσια ουρητήρια!!
Είδα και τα καινούργια διόροφα αστικά λεωφορεία σε κάθε γειτονιά

...και το Λυκαβητό! μα πόσο πολύ άλλαξε!
[τς... και καταρράκτη ο Κακλαμάνης!!]

...κι ο Ποδονίφτης! με καθαρά νερά και πολύ πράσινο μας περιμένει για βαρκάδα στις αγκάλες του

Νομίζω πως κάπου πήρε το μάτι μου και τα εξοχικά του Ρουσόπουλου...

Μα πόσο πολύ άλλαξε η Αθήνα!!

- Ξυπνήστε μανδάμ! Φτάσαμε στο τέρμα!, γρύλλησε -ευγενέστατα- ο οδηγός του τρόλεϋ

Όνειρο ήταν τελικά;;; Στο Βερολίνο βρισκόμουν ακόμη; Δεν ήταν η Αθήνα αυτή;

Κι όμως,
δε μου το κρύβω το πόσο διαφορετικά είδα και απόλαυσα την πόλη, ως επιβάτης ενός ΜΜΜ [και επιμένω στο τρόλεϋ, ένα μέσο που κινείται πιο αργά και διασχίζει την πόλη], χωρίς την κουραστική προσήλωση στην οδήγηση του ΙΧ μου, ακουμπώντας τη μούρη μου στο παράθυρο σαν τα μικρά παιδιά και 'ρουφώντας' τις εικόνες της Αθήνας που μου φαίνονταν τόσο μα τόσο καινούργιες...

ΥΓ
Υποθέτω πως βοήθησε και το φθινόπωρο με το δροσερό του ένδυμα και την κάποια δόση νοσταλγίας που κουβαλά απ' το καλοκαίρι... Οπότε δε μπορώ να μου υποσχεθώ πως θα συνεχίσω να περπατώ 15' ως την στάση του τρόλεϋ και άλλα 15' ως τον προορισμό μου, το καταχείμωνο και εν μέσω βροχών και ανέμων όταν οι δρόμοι μετατρέπονται σε ποταμούς και οι ομπρέλες σε κούπες για να μαζεύεις το βρόχινο νερό.