Η παράνοια στα ύψη...

Το μόνο που τον ενδιέφερε ήταν πώς ν’ αγγίξει το φεγγάρι. Έτσι, μια μέρα είχε μια ιδέα. Τους φώναξε να φτιάξουν έναν πύργο ψηλό ως τον ουρανό.

- Και πώς θα γίνει αυτό;

- Αυτό είναι δική σας δουλειά! Κι αν δε τον κάνετε θα σας διαλύσω!!

Τι να κάνουν, μάζεψαν όσα πρόχειρα ξύλα ήταν στο χώρο κι έφτιαξαν έναν ψηλό πύργο.

- Θέλω ακόμα πιο ψηλό!

Μάζεψαν όλα τα ξύλα της χώρας κι έφτιαξαν τον πύργο τόσο ψηλό που χανόταν μέσα στα σύννεφα.
Τον είδε έτσι αψηλό και σκέφτηκε πως ίσως θα μπορούσε να φτάσει το φεγγάρι. Κι άρχισε ν’ ανεβαίνει, ν’ ανεβαίνει, ν’ ανεβαίνει, μέχρι που έφτασε στην κορυφή. Όμως ακόμη δε μπορούσε ν’ αγγίξει το φεγγάρι...

- Λίγα ξύλα ακόμααα…

- Μα δεν έχει μείνει τίποτα! Ό,τι ξύλο υπήρχε σ’ αυτή τη χώρα χρησιμοποιήθηκε στον πύργο σου.

- Ωραία, βγάλτε μερικά σανίδια από τη βάση κι ελάτε να τα καρφώσετε εδώ πάνω. Αν ανέβω και σ’ αυτά, θ’ αγγίξω το φεγγάρι…

Ε, δεν περίμεναν δεύτερη κουβέντα! Άρχισαν αμέσως να ξηλώνουν τα σανίδια της βάσης του πύργου…
Κι ο ανόητος, που ήθελε ν’ αγγίξει το φεγγάρι, έφαγε τα μούτρα του στη γη…

.

.

Αυτό συνέβη σ’ ένα ιρανικό παραμύθι

Λέτε να μη συμβαίνει και στη ζωή;

Τι περιμένουμε ακόμη;