Αποδείξεις αγάπης

Ανά μεγάλα χρονικά διαστήματα συνηθίζω να κάνω εκκαθαρίσεις. Σαν τα καταστήματα όταν είναι να ξε-πετάξουν το παλιό τους στοκ απ’ τις αποθήκες, ή την Εφορία που κάνει κάθε χρόνο εκ-καθάριση στις τσέπες μας. Έτσι κι εγώ, ξε-σκαρτίζω συρτάρια και μπαούλα από άχρηστο χαρτομάνι και ρουχομάνι.

Σε μια γωνία του συρταριού βρίσκω κάθε φορά καταχωνιασμένο ένα παμπάλαιο ξύλινο σκαλιστό κουτί κι ένα ξεθωριασμένο φάκελο. Και κάθε φορά τα σκαλίζω… βλέπω και ακούω, αγγίζω και μυρίζομαι... θυμάμαι και ανακουφίζομαι… ναι, ανακουφίζομαι και πάλι τ’ αφήνω εκεί, στην ίδια θέση.

Δεν περιέχουν τίποτα το άξιο λόγου· κι όμως, οι θησαυροί του Τουταγχαμών ωχριούν μπροστά τους. Αποδείξεις παιδικής αγάπης... αποδείξεις αγάπης στην πιο απλή κι αξιόπιστη μορφή της. Μπορεί να λαμβάνω και σήμερα δώρα μεγάλης αξίας κι ομορφιάς και να γεύομαι την αγάπη αυτών που τα δίνουν… θαρρώ όμως όχι με τον τρόπο που την αισθάνομαι βλέποντας αυτά τα ανάξια λόγου μέσα στο παλιό ξύλινο σκαλιστό κουτί και στα πολυκαιριασμένα χαρτιά. Ο αποστολέας μεγάλωσε, αλληλοαγαπιόμαστε ακόμη παρόλο που είναι δύσκολο μερικές φορές να έχεις αποδείξεις γι αυτό. Η αγάπη γίνεται πιο περίπλοκη με τα χρόνια, τη γνώση και τις μπερδεμένες αξίες. Η αληθινή αγάπη πια δεν είναι κάτι απλό… δυσκολεύεται να εκφραστεί… δεν είναι κάτι που μπορείς να το βάλεις σ’ ένα παμπάλαιο ξύλινο σκαλιστό κουτί ή σ’ ένα ξεθωριασμένο φάκελο σε μια γωνιά του συρταριού καταχωνιασμένο…

.

.

.

Ίσως να χρειάζονται οι αποδείξεις... ίσως πάλι κι όχι...