Οι Στίξεις στη Ζωή μου…

Το Κόμμα , ξέρω να το βάζω. Όσο πιο μπερδεμένη είμαι, τόσο πιο πολλά κόμματα χρειάζομαι... να πάρω ανάσα και να κοιτάξω τον καθρέφτη... να εξηγήσω ή να μπερδέψω. Μπαίνει μπροστά από το "ώστε” ή το "διότι"… κι αν πρέπει να απαριθμήσω με τη σειρά κάποιες σκέψεις και πράξεις, θα πρέπει να ξεχωρίσω το καθένα με κόμμα...Ξέρω! Τόσα η ΔΕΗ, τόσα ο ΟΤΕ, τόσα το ΕΣΥ, τίποτα ΕΓΩ… και τότε με πιάνει μια …κομμάρα! Και να την η Τελεία . Τη βάζω για να σταματήσω την κατρακύλα… στο τέλος του κειμένου… Και στο τέλος κάθε μεγάλης απόφασης βάζω τελεία, για να μην κολλάει το στόμα μου όταν θα την ξεστομίζω. Παύση στο πουθενά... Πουθενά αλλού νομίζω... μόνο… να… καμιά φορά βάζω Τελεία και Παύλα .- και λευτερώνομαι. Ίσως πριν να χρειαστεί να βάλω μια Άνω Τελεία · εκεί που το κόμμα δεν είναι αρκετό, αλλά κι η τελεία πάει πολύ… Κάπου στη μέση μιας μικρής διαδρομής… ώσπου να σκεφτώ λιγάκι και ν’ αποφασίσω. Τις Άνω-Κάτω Τελείες : τις βάζω μετά τις λέξεις "τα εξής", "τα κάτωθι "… εκεί όπου χρειάζεται να απαριθμήσω τα συν και τα πλην της ζωής μου, τα ψώνια της βδομάδας, τους λογαριασμούς του μήνα... και τότε μου ‘ρχονται τα πάνω-κάτω. Τις βάζω για να δικαιολογηθώ μ’ ένα ρητό, μια παροιμία, ή για να αναλύσω ή ερμηνεύσω τις σκέψεις μου. Και τότε έρχεται το Ερωτηματικό ? Χαρά στο πράγμα! Μπορώ να βρω μια θέση για χιλιάδες ερωτηματικά. Τι? Πώς? Πού? Ποιος? Γιατί?… Το βάζω για να απαντώ στις αγωνίες μου: Πού πάω; Τι ψάχνω;… ή για να απαντώ στις επιμονές: Πού ήσουν? Τι έκανες?... Άλλοτε μου φέρνει κλάμα… κι άλλοτε γέλιο…

Αυτό, όμως, που μ’ αρέσει περισσότερο, είναι όταν το Ερωτηματικό συγκατανεύει επιδοκιμαστικά και με το μικρό του γάντζο αστραπιαία τεντώνεται και γίνεται Θαυμαστικό ! Και τότε εκφράζω με ένα επιφώνημα, την αγάπη μου, το θαυμασμό μου, τη χαρά, την ελπίδα, το φόβο, το πάθος μου, το μίσος, την έκπληξη… Πολλές φορές το χάνω… μαζί με το μυαλό. Το ψάχνω στα βιβλία, στη μουσική, στα λουλούδια, στα πουλιά, στ’ αστέρια… σε μια κουβέντα, σ’ ένα χαμόγελο, σε μια σιωπή… και θαυμάζω… Θαυμαστικό είν’ αυτό! Κάποτε παίρνει και γέρνει ξανά την καμπούρα του και γίνεται Ερωτηματικό… ή θρυμματίζεται σε Αποσιωπητικά … όταν διστάζω… και μπερδεύομαι… και τότε βάζω κόμματα, πολλά κόμματα… για να πάρω ανάσα και να κοιτάξω τον καθρέφτη… και μετά έρχεται η Τελεία, κι η Άνω Τελεία… και φτου κι απ’ την αρχή…

Οι στίξεις στη ζωή μου... μουσικές αντιστίξεις, φράσεις με πτώσεις, καταπτώσεις, μεταπτώσεις… παρενθέσεις με ανηφόρες, κατρακύλες και ανάσες… γέλιο και κλάμα, μίσος και αγάπη, θαυμασμό και φόβο… ένα κόμμα, ένα κώμα… μια τελεία... μια παύλα...

.

.

.Μια τελεία και παύλα· παύλα, που όταν πάει να γείρει, την αφήνω πότε καταγής...και πότε όρθια τη σηκώνω και τη θαυμάζω!

ΥΓ

Αφορμή: ο Anton Chekhov με Το Θαυμαστικό του, αλλά και το τηλεγράφημα του Victor Hugo στον εκδότη του -όταν βρισκόταν σε διακοπές- για να μάθει για τις πωλήσεις των Αθλίων του. Το περιεχόμενο του τηλεγραφήματος ήταν: “ ? ” , η δε απάντηση: “ ! ” ...πιο συνοπτικά δε γίνεται! Το γεγονός αυτό έχει καταγραφεί στο βιβλίο Γκίνες ως η πιο σύντομη αλληλογραφία.