29/3/09

Χωρίς νόημα...?

2009 – Έτος Γιάννη Ρίτσου


Ἡ ἀράχνη


Κάποτε, μιὰ τυχαία κι ἐντελῶς ἀσήμαντη λέξη

προσδίδει μιὰ ἀπροσδόκητη σημασία στὸ ποίημα,

ὅπως π.χ. στὸ ἐγκαταλειμμένο ὑπόγειο, ὅπου

κανεὶς δὲν κατεβαίνει ἀπὸ καιρό, τὸ μεγάλο, ἄδειο κιοῦπι.

στὸ σκοτεινό του χεῖλος περπατάει χωρὶς νόημα μιὰ ἀράχνη,

(χωρὶς νόημα γιὰ σένα, μὰ ἴσως ὄχι γιὰ κείνην).





Μαμάααααααα!!! Έχετε μόλις περάσει με όλη σας τη φόρα μέσα από τον ιστό μιας αράχνης!! Φλέγον θέμα: πού να βρίσκεται τώρα? [η αράχνη... όχι η μαμά σας]. Πιάνετε το πρόσωπο, τα μαλλιά σας [όσοι διαθέτουν], χοροπηδάτε πανικόβλητοι, τρέχετε δεξιά-αριστερά, πετάτε μακριά ό,τι πιθανόν να κρατάτε στα χέρια, και η μαμάαααααα...!! σας ξανά μανά ’μ σε ψηλότερη συχνότητα.

Μα τι να πει όμως κι η φουκαριάρα η αράχνη? που βγήκε να δουλέψει τον ιστό της -να εξοντώσει και να σας απαλλάξει απ' τα βλαβερά έντομα- και να ελέγξει τα σημεία απ’ όπου κρέμεται, ώστε να παγιδεύσει και να αιχμαλωτίσει τη λεία της? Και ξάφνου… σεισμός, καταποντισμός, θύελλα! What the hell happened! Εκατομμύρια χρόνια τώρα, ξέρει πως η λεία της δεν είναι παρά μικρά έντομα του χεριού της… ή μάλλον των 8 ποδιών της· όχι όμως τεράστια κομμάτια ζωντανού κρέατος που δε θα ξέρει πώς να τα τυλίξει και να τα φάει! Φλέγον θέμα: πού πάει, τι θα κάνει εκεί μέσα? Έχει πιάσει, λοιπόν, ένα ανθρώπινο ον. Και πού να ‘ξερε κιόλας πως δεν τρώγεστε με τίποτα!

Η κυρα-αράχνη θα έχει να αραχνοδιηγείται για κάτι τεράστια σαγόνια ενός τόοοοσο μεγάλου πράγματος. Όμως θα συνεχίσει την πορεία της: να ξαναφτιάξει το σπιτικό της… αν επιβιώσει της συμφοράς, βεβαίως-βεβαίως. Ίσως να γίνει σοφότερη, αν προσέχει πού υφαίνει και πού κρεμάει τον ιστό της…
Κι εσείς, όμως, που νομίζατε πως η αράχνη είναι μεγάλη σαν αστακός, με μεγάλα χείλη και φαρμακερά δόντια, θα επιζήσετε της... καταστροφής και ίσως γίνετε σοφότεροι…

..
.
.
..
.
.
.
.
.
Δε μιλά μόνο ο ποιητής για αράχνες... Κι οι αράχνες μιλούν για τα ποιήματά τους, τα ...εργόχειρά τους, τους ιστούς τους. Μα και η φύση μας ανταμείβει πλουσιοπάροχα με τις επεμβάσεις της.
Χωρίς νόημα νάναι άραγε όλ' αυτά...?












.
.
.
.
.
.
.
..
Οι καταπληκτικές φωτο από δω

14 σχόλια:

KitsosMitsos είπε...

Και βλέπεις την τέχνη πίσω από αυτό το φαινομενικά άσχημο.
Τρομερές φωτογραφίες.

habilis είπε...

και όμως "ο ιστός της αράχνης" μεταφορικά παραπέμπει σε φοβερές παγίδες .
Η αράχνη είναι αθόα ,όλα τα κάνει για κανένα κουνουπάκι.

Saq είπε...

Να δεις κάτι αθώες αραχνούλες που έχει στο Περού στον αμαζόνιο, να τρέχεις και να μην φτάνεις και άνθρωπο τρώνε. Αλλά μιλάμε για πανέμορφες και εντυπωσιακές!

antinetrino είπε...

Τώρα τι να σου υφάνω εσένα που σαν αράχνη έπλεξες την ανάρτηση με ποιήματα , εικόνες, και ανατριχιαστικές αφηγήσεις?
Εξαρτάται πάντα από το ποιανού η μάνα πιάστηκε στα δίχτυα της αράχνης... γιατί αν πρόκειται για παράδειγμα για την πεθερά μου (που λέει ο λόγος, δεν το εύχομαι... αλλά δεν το απεύχομαι κιόλας ), τότε δεν συντρέχει λόγος ανησυχίας...αν και είμαι σίγουρος ότι και σαν ελέφαντας να είναι η αράχνη , οι πιθανότητες να τα καταφέρει είναι δυστυχώς ελάχιστες....:Ρ
Ωραία ανάρτηση!

Κουνούπι είπε...

god is in the details :)

μ' αρέσει που βλέπεις την ομορφιά σ' αυτά!

εμμ κύριε habilis... να φάει κουνουπάκι;
γλούπ!!!

Skouliki είπε...

αν η φωτο ειναι δικες σου ειναι πολυ καλες μπραβο

απο την αλλη καθε μορφη ζωης ειναι ενα μικρο θαυμα
επισης ο ιστος αποτελει μια απο τις πιο αξιολογες μορφες "παγιδες" πανεξυπνα ζωα οι αραχνες

jf είπε...

Kitse,
Τελικά, είναι τέχνη να βλέπεις την τέχνη πίσω απ' όλα τα πράγματα! [τι είπα πάλι...]

habilis,
η αράχνη είναι αθώα. Η τέχνη της είναι παγίδα

Newton,
έλα βρε νιούτον, τι γυρεύουμα στο Περού και μάλιστα στον Αμαζόνιο!

jf είπε...

antinetrino,
και οι πεθερές έχουν ψυχή δηλαδή...την ψυχή του γαμπρού τους :))
...και περιμένω το υφαντό, ε?

Κουνούπι,
I'm agree
Όπως έγραψα περίπου και στον kitso, η ζωή είναι μια τέχνη

Skouliki,
καλώς-τονε.
τσου, κλεψιμέικες είναι οι φωτο...
Και βέβαια η ζωή εμπεριέχει μικρά-μικρά θαύματα. Μάτια ψυχής και νου νάχουμε να τα βλέπουμε

VAD είπε...

-Και κάθε μέρα της χάλαγαν τον ιστό μπαινοντας με τις μπότες τους.
-Και κείνη τον ξανάρχιζε κάθε μέρα.Και της τον χάλαγαν πάλι.
-Και τ'άρχιζε ξανά.
-Εις τους αιώνας των αιώνων.
(απόσπασμα από την Καντάτα
του Τάσου Λειβαδίτη)

Καλή εβδομάδα...

Skouliki είπε...

καλε γυναικα ειμαι οεοο

jf είπε...

VaD,
μερσί για το απόσπασμα!
Καλή βδομάδα

Skouliki,
ε όχι γυναίκα ΤΟ σκουλήκι!! :))
οκ, είχα εντοπίσει το φύλο, απλώς σε καλωσόρισα ως σκουλήκι

marianaonice είπε...

Καταπληκτική ανάρτηση!
Ο ιστός της αράχνης είναι πραγματικά ένα αριστούργημα υφαντικής τέχνης!!
Καλό μήνα!1
:)))

Phivos Nicolaides είπε...

Πολύ ωραίο και ενδιαφέρον κείμενο, σαν το ιστό της αράχνης!!

jf είπε...

marianonice,
νάσαι καλά.
Οι φωτό είναι όντως υπέροχες
Καλό μήνα


Phivos,
ευχαριστώ πολύ,
Υπογραφή: αράχνη