Ευτυχώς δηλαδή...

Στο ένα χέρι κατσαβίδι και κλειδί, στο άλλο μετρητής και λαδωτήρι… αρχίζουν να σκαλίζουν τη μηχανή χωμένοι μεσ’ το ανοιχτό καπό ή ξαπλωτοί κάτω απ’ τ’ αμάξι. Κάνουν διάγνωση των βλαβών, ελέγχουν το βαθμό φθοράς και λειτουργικότητας των διαφόρων τμημάτων του αμαξιού, επιμελούνται τα μηχανικά και υδραυλικά μέρη του, συντηρούν, επισκευάζουν και ρυθμίζουν τέλος πάντων τον εγκέφαλο του αυτοκινήτου σας… να τσουλάτε ασφαλείς στους δρόμους.

Οι άλλοι ειδικοί έχουν σκύψει κι αυτοί πάνω στον εγκέφαλο -του διπλανού σας ευτυχώς- και τον σκαλίζουν και βρίσκουν τρόπους να κοιμάστε σαν πουλάκια, ψάχνουν τις ζώνες του ερωτικού σας αισθήματος, τις επτά πύλες της άδολης αγάπης σας, την πόρτα της εγκληματικότητάς σας, το παράθυρο της παχυσαρκίας σας και τι να καταναλώνετε για να τον διατηρείτε σε φόρμα, διερευνούν τις διεργασίες του καταναλωτισμού σας, πώς ψηφίζετε, πώς ψωνίζετε, κοκ… προσπαθώντας να χαρτογραφήσουν επ’ ακριβώς τον εγκέφαλό σας, φωτογραφίζοντας διάφορα τμήματά του και προσπαθώντας να αποκωδικοποιήσουν το υπόβαθρο της συμπεριφοράς, της εξάρτησης και της συνείδησής σας.

Δε ξέρω σε τι θα χρησιμεύσουν όλ' αυτά για μας τους ίδιους… Μα όσο βαθειά κι αν σκαλίζουν οι ειδικοί του εγκεφάλου, μου φαίνεται πως αυτό το μαύρο κουτί, θα παραμένει πάντα ερμητικά κλειστό. Κι ευτυχώς δηλαδή… γιατί θα σήμαινε πως η ανθρώπινη ευφυΐα είναι πεπερασμένη. Ο άνθρωπος θα αποτελεί πάντα για τον άνθρωπο ένα αίνιγμα...