Επιτέλους! βρήκα το γιο μου που χρόνια έψαχνα!
Κάπου μακριά απ’ τα φώτα της πόλης, όπου μπορείς να απολαύσεις τον ουράνιο θόλο έναστρο, ανέβηκα ένα δροσερό βράδυ στην ταράτσα. Κι αφού την έκανα… ταράτσα τρώγοντας καρπούζι μέχρι σκασμού, ξάπλωσα να δω το μόνο αστερισμό που αναγνώριζα -καθότι λαμπερός με τα 7 αστέρια του και ευδιάκριτος σε σχήμα κατσαρόλας- και να μετρήσω τ’ άστρα. Στο 14ο με πήρε ήδη ο Μορφέας στις αγκάλες του...
…κι αφού η Ήρα με μεταμόρφωσε σε αρκούδα γιατί τσαντίστηκε που ο τσαχπίνης Δίας της με λιμπίστηκε επειδή ήμουν ελεύθερη κι ωραία -Καλλιστώ με λέγανε τότε- περιπλανιόμουνα στα πυκνά δάση της Αρκαδίας. Τον είδα που κυνηγούσε -Αρκάδα τον ονοματίσαμε- κι όρμησα να τον αγκαλιάσω ξεχνώντας τη μεταμόρφωσή μου. Σήκωσε το δόρυ του να με σκοτώσει μα πρόλαβε τη μητροκτονία ο πατέρας του και τον μεταμόρφωσε και κείνον σε αρκούδο· τότε με αναγνώρισε και περιχαρής έτρεξε να μ’ αγκαλιάσει. Μα πώς να μας γλυτώσει απ’ την οργή της Ήρας ο σκανταλιάρης Δίας? Μας ξαπόστειλε και τους δυο στον ουρανό κάνοντάς μας αστερισμούς να χαιρόμαστε αιώνια τις νύχτες ο ένας κοντά στον άλλο. Δίπλα μου όμως η λάμψη του ήταν ξεθωριασμένη και δεν τον αναγνώριζα…
Ξύπνησα απ’ τ η φωνή μιας κουκουβάγιας και έντρομη εν τω μέσω της νυκτός τρία-τρία τα κατέβηκα τα σκαλιά. Τη συνέχεια της ουράνιας ανάρτησής μου την αναζήτησα σε κάποιο βιβλίο…
Δε γλυτώνεις εύκολα απ’ την Ήρα, η οποία μετά από μια ζωηρή σκηνή ζηλοτυπίας με το Δία, μας απαγόρεψε να ανατέλλουμε και να δύουμε για να μη λουζόμαστε ποτέ στα υγρά βασίλεια του Ωκεανού για λίγη δροσιά. Γίναμε λοιπόν αειφανείς αστερισμοί του βόρειου ημισφαιρίου της Γης, γι αυτό και οι Έλληνες μας βλέπετε πάντα όλη τη νύχτα και οποιαδήποτε εποχή του έτους. Εγώ, ο αστερισμός της Μεγάλου Άρκτου και δίπλα μου, φτυστός και μικρότερος, ο γιος μου, ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου.
Η Μεγάλη Άρκτος αποτελείται από 138 άστρα αλλά αναγνωρίζεται από τα 7 λαμπρότερα άστρα της που σχηματίζουν ένα τραπέζιο -το σώμα της - και άλλα 3 -την ουρά της. Στην δεξιά προέκταση της μιας πλευράς του τραπεζίου βρίσκεται φωτεινό το πρώτο αστέρι της ουράς της Μικρής μου Άρκτου, ο Πολικός Αστέρας, που βρίσκεται πολύ κοντά στο βόρειο πόλο και μας βοηθά στον προσανατολισμό το βράδυ καθώς δείχνει το βορρά. Μετά δυσκολίας εντόπισα και τα άλλα 6 αχνά αστέρια [από τα 23 συνολικά] στο ίδιο μα αντίστροφο σχήμα μικρότερης κατσαρόλας κι έτσι, ανάσκελα όπως ήμουν στην ταράτσα, συνάντησα το αρκουδάκι μου!
Άραγε να ζει ακόμη? Αφού αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή δεν είναι η τωρινή πραγματικότητα παρά το παρελθόν του εκατομμύρια χρόνια πριν! Ίσως για κάποιο απροσδιόριστο γεγονός να αποκλίνει από μένα και να απομακρυνθεί. Ακόμα και ν’ αλλάξει σχήμα αν αλλάξουν οι αποστάσεις των άστρων μεταξύ τους και να μην είναι πια αρκούδος ούτε καν… κατσαρολάκι! Λάμπει ακόμα στον ουρανό μα μπορεί και να μην υπάρχει πια!!
Συγκλονίστηκα απ’ την αίσθηση ότι περιβαλλόμαστε μόνο από το παρελθόν του Σύμπαντος και… ξανακοιμήθηκα.
Κάπου μακριά απ’ τα φώτα της πόλης, όπου μπορείς να απολαύσεις τον ουράνιο θόλο έναστρο, ανέβηκα ένα δροσερό βράδυ στην ταράτσα. Κι αφού την έκανα… ταράτσα τρώγοντας καρπούζι μέχρι σκασμού, ξάπλωσα να δω το μόνο αστερισμό που αναγνώριζα -καθότι λαμπερός με τα 7 αστέρια του και ευδιάκριτος σε σχήμα κατσαρόλας- και να μετρήσω τ’ άστρα. Στο 14ο με πήρε ήδη ο Μορφέας στις αγκάλες του...
…κι αφού η Ήρα με μεταμόρφωσε σε αρκούδα γιατί τσαντίστηκε που ο τσαχπίνης Δίας της με λιμπίστηκε επειδή ήμουν ελεύθερη κι ωραία -Καλλιστώ με λέγανε τότε- περιπλανιόμουνα στα πυκνά δάση της Αρκαδίας. Τον είδα που κυνηγούσε -Αρκάδα τον ονοματίσαμε- κι όρμησα να τον αγκαλιάσω ξεχνώντας τη μεταμόρφωσή μου. Σήκωσε το δόρυ του να με σκοτώσει μα πρόλαβε τη μητροκτονία ο πατέρας του και τον μεταμόρφωσε και κείνον σε αρκούδο· τότε με αναγνώρισε και περιχαρής έτρεξε να μ’ αγκαλιάσει. Μα πώς να μας γλυτώσει απ’ την οργή της Ήρας ο σκανταλιάρης Δίας? Μας ξαπόστειλε και τους δυο στον ουρανό κάνοντάς μας αστερισμούς να χαιρόμαστε αιώνια τις νύχτες ο ένας κοντά στον άλλο. Δίπλα μου όμως η λάμψη του ήταν ξεθωριασμένη και δεν τον αναγνώριζα…
Ξύπνησα απ’ τ η φωνή μιας κουκουβάγιας και έντρομη εν τω μέσω της νυκτός τρία-τρία τα κατέβηκα τα σκαλιά. Τη συνέχεια της ουράνιας ανάρτησής μου την αναζήτησα σε κάποιο βιβλίο…
Δε γλυτώνεις εύκολα απ’ την Ήρα, η οποία μετά από μια ζωηρή σκηνή ζηλοτυπίας με το Δία, μας απαγόρεψε να ανατέλλουμε και να δύουμε για να μη λουζόμαστε ποτέ στα υγρά βασίλεια του Ωκεανού για λίγη δροσιά. Γίναμε λοιπόν αειφανείς αστερισμοί του βόρειου ημισφαιρίου της Γης, γι αυτό και οι Έλληνες μας βλέπετε πάντα όλη τη νύχτα και οποιαδήποτε εποχή του έτους. Εγώ, ο αστερισμός της Μεγάλου Άρκτου και δίπλα μου, φτυστός και μικρότερος, ο γιος μου, ο αστερισμός της Μικρής Άρκτου.
Η Μεγάλη Άρκτος αποτελείται από 138 άστρα αλλά αναγνωρίζεται από τα 7 λαμπρότερα άστρα της που σχηματίζουν ένα τραπέζιο -το σώμα της - και άλλα 3 -την ουρά της. Στην δεξιά προέκταση της μιας πλευράς του τραπεζίου βρίσκεται φωτεινό το πρώτο αστέρι της ουράς της Μικρής μου Άρκτου, ο Πολικός Αστέρας, που βρίσκεται πολύ κοντά στο βόρειο πόλο και μας βοηθά στον προσανατολισμό το βράδυ καθώς δείχνει το βορρά. Μετά δυσκολίας εντόπισα και τα άλλα 6 αχνά αστέρια [από τα 23 συνολικά] στο ίδιο μα αντίστροφο σχήμα μικρότερης κατσαρόλας κι έτσι, ανάσκελα όπως ήμουν στην ταράτσα, συνάντησα το αρκουδάκι μου!
Άραγε να ζει ακόμη? Αφού αυτό που βλέπω αυτή τη στιγμή δεν είναι η τωρινή πραγματικότητα παρά το παρελθόν του εκατομμύρια χρόνια πριν! Ίσως για κάποιο απροσδιόριστο γεγονός να αποκλίνει από μένα και να απομακρυνθεί. Ακόμα και ν’ αλλάξει σχήμα αν αλλάξουν οι αποστάσεις των άστρων μεταξύ τους και να μην είναι πια αρκούδος ούτε καν… κατσαρολάκι! Λάμπει ακόμα στον ουρανό μα μπορεί και να μην υπάρχει πια!!
Συγκλονίστηκα απ’ την αίσθηση ότι περιβαλλόμαστε μόνο από το παρελθόν του Σύμπαντος και… ξανακοιμήθηκα.
9 σχόλια:
Καλύτερα να συνεχίσεις να κοιμάσαι, γιατί ποιος ξέρει όταν ξυπνήσεις, αν δεν σε μεταμορφώσει ο Δίας πάλι από αρκούδα σε... κατσίκα!:)
Πάλι Αίγα?? Δε θα το αντέξω μα το Δία!!
Το κατσαρόλι μου αρέσει να το χαζεύω και εγώ.
Αστέρια ,αστεράκια ,ένας κόσμος στο πιάτο μας .
Μιά πραγματική γοητεία .
Ζηλεύω τους αστροναύτες που πετάνε ,έστω και για να επισκευάσουν το Χάμπλ .
Ζηλεύω την εμπειρία αυτού που θα πατήσει πρώτος τον Άρη και όσων συμβάλουν να γίνει αυτό το δύσκολο ταξίδι.
Αηδιάζω με τα παιχνιδάκια των αστρολόγων .
Hταν τα πρώτα αστέρια που μούμαθε ο πατέρας μου να βλέπω τις ασέληνες νύχτες μέσα στα καπνοχώραφα,τώρα πού να δεις αστέρια,πρέπει να βγεις έξω απ'την πόλη...
να συμφωνήσω με Vad.. ψηλά στο βουνό ή στη μέση της ερήμου. Ο καλύτερος θώλος που είδα ήταν στην έρημο που πιάνει το μάτι σου 180 μοίρες ουρανού και δεν ξέρεις που να προτοκοιτάξεις!.. τις καλημέρες μου xxx
Απίστευτη φαντασία δεν είχαν οι αρχαίοι Έλληνες; μέχρι πριν λίγο καιρό απορούσα πως μπορούσαν και σκαρφίζονταν τέτοιες (αμέτρητες) ιστορίες. Εώς ότου διάβασα ένα βιβλίο "το θεώρημα του παπαγάλου" στο οποίο ο πρωταγωνιστής ερωτώμενος για το πως μπόρεσαν οι Έλληνες να κάνουν τόσα θαυμαστά επιτεύγματα, απάντησε ότι είχαν άφθονο χρόνο τον οποίο τον αφιέρωναν συζητώντας και φιλοσοφώντας. Με την συζήτηση δηλαδή και το πείσμα τους να εξηγήσουν, με την φιλοσοφία και τα μαθηματικά, τα παράξενα και άγνωστα γύρω τους. Δεν είχαν βλέπεις τηλεόραση να αποχαυνώνονται. Πως κάνουμε εμείς τώρα με το ίντερνετ:)!
Πάντως αν ψάξεις για τα αστέρια του ουρανού έχει αμέτρητες ιστορίες, όπως ένας αστερισμός που μοιάζει με άρπα, αν θυμάμαι καλά, και υποτίθεται ότι την έπαιρνε ο Απόλλωνας όταν ήθελε να παίξει, αλλά και πολλά άλλα. Κάποτε σε μια σχολή ιστιοπλοΐας είχα κάνει ένα μάθημα για τους αστερισμούς και είχα μείνει έκπληκτος!
habilis,
μαζί σου κι εγώ!
Με τη βοήθεια κάποιου βιβλίου πραγματικά είναι σα να ανακάλυψα έναν άλλον κόσμο εκεί πάνω.
Και να σκεφτείς πως ό,τι βλέπουμε είναι παρελθόν!!!
VaD,
φέτος έμαθα κι άλλους αστερισμούς και αστέρια γιατί μου δόθηκε η ευκαιρία να βγω έξω απ' τη πόλη. Βρήκα και το κατάλληλο βιβλίο και η εξερεύνηση εγένετο ασφαλώς νυκτερινές ώρες...
Global Greek,
δε θα τσακωθούμε τώρα για το πόσες μοίρες ουρανού είδες εσύ ή εγώ... :-)
Αυτό που με συνεπήρε περισσότερο ήταν το γεγονός πως ό,τι έβλεπα μπορεί στη σημερινή πραγματικότητα να μην υπάρχει πια!
Newton,
έχεις δίκιο για τους τότε Έλληνες φιλοσόφους. 'Τεμπέληδες' ήταν που άλλη δουλειά δεν είχαν από το να χρησιμοποιούν το... 90% του εγκεφάλου τους προκειμένου να εξηγούν τα πάντα γύρω τους τη στιγμή που εμείς τα θέλουμε όλα μασημένα :))
Όπως έγραψα και πιο πάνω, αυτό που περισσότερο με εξέπληξε ήταν όταν συνειδητοποίησα πως ό,τι βλέπω στουν ουρανό είναι παρελθόν και πως σήμερα μπορεί κάποια να μην υπάρχουν!!
τα .κατσαρολιά τα ήβρα μα όσο κι αν πάσχισα, αρκούδες δεν είδα. 'Η μήπως διότι εκείνη η νύχτα που τα έξαχνα δεν ήταν έναστρη;
phlou-flis,
Μήπως τα έψαχνες στην κουζίνα??
Δημοσίευση σχολίου