Σσσσςςς! Ο Αριστοτέλης κοιμάται!

.

.

.

.

..

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

.

..

.

.

Χαμένα κορμιά ή ζωντανά πτώματα που λιάζονται? [κάπου στο Λονδίνο]

Όπως και νάχει, αν τους έβλεπε ο Αριστοτέλης θα έσκιζε τα συγγράμματά του. Αυτός, που για χάρη τους είχε επινοήσει το ‘μαρτύριο των σοφών και των εραστών της γνώσης’ και έχανε ώρες απ’ τον ύπνο του γι αυτούς!

Αφού, δηλαδή, διαπίστωσε πως η γνώση δεν ήταν απλά μια αναρρίχηση στα υψηλά για να αντικρύσει την αλήθεια, τις ‘ιδέες’ και τον αμετάβλητο κόσμο των μορφών του δασκάλου του Πλάτωνα... αλλά μια κατάδυση, μια υπομονετική, απέραντη και πολύμορφη αναζήτηση όλων των δεδομένων του κόσμου, ώστε να τα ταξινομήσει και να τα επεξεργαστεί υπό το φως της λογικής και να παράγει θεωρητικά συτήματα, να διαμορφώσει έννοιες μετά από παρατήρηση, διαπίστωση και ανάλυση… αφού, λοιπόν, διαπίστωσε όλ’ αυτά, αποφάσισε πως για να τα προλάβει και να τα οργανώσει, πριν πεθάνει, και για το καλό της ανθρωπότητας, έπρεπε να βρει τρόπο να εξοικονομήσει χρόνο. Πώς?

Το βράδυ, όταν το κεφάλι του άρχιζε να γέρνει και τα μάτια του να κλείνουν, ένας σκλάβος έβαζε μέσα στο αριστερό χέρι του Αριστοτέλη μια μπρούντζινη σφαίρα. Στο πάτωμα ακριβώς κάτω από το χέρι, τοποθετούσε μια μεγάλη μπρούντζινη λεκάνη, βαριά και ηχηρή. Κι όταν η υπνηλία άρχιζε να τον κυριεύει και το κεφάλι του ταλαντευόταν και το αριστερό του χέρι χαλάρωνε κι αυτό… η μπρούντζινη σφαίρα έπεφτε στη λεκάνη μ’ ένα τρομερό θόρυβο που τράνταζε το κρανίο και του απαγόρευε να κλείνει τα μάτια.

Με αντίτιμο λοιπόν τον ύπνο του, κέρδιζε κάποιους επιπλέον συλλογισμούς, μία παράγραφο, μια τελευταία παρατήρηση... Κι όταν πια ένιωθε το εσωτερικό του κεφαλιού του να σφυροκοπείται από την μπρούντζινη σφαίρα, τότε πήγαινε να κοιμηθεί λίγες ώρες.

Να ήταν ένα είδος υδραυλικού ρολογιού? που θα ελευθέρωνε την μπρούντζινη σφαίρα μια ώρα καθορισμένη εκ των προτέρων ώστε να… επαναφέρει τον φιλόσοφο στους στόχους του? Όπως και νάχει, ο στόχος ήταν ίδιος: να κοιμάται λιγότερο για να μαθαίνει περισσότερο!

Άγνωστον για το αληθές της ιστορίας.
Οι φωτογραφίες όμως του Λονδίνου είναι δίχως αμφιβολία πέρα για πέρα αληθινές καθώς ο εωρακώς μεμαρτύρηκε και αληθής εστίν η μαρτυρία αυτού.

Τάδε έφη η Jamanfou η οποία νύσταξε και οσονούπω τρέχει για το μαρτύριο του μεσημεριανού... ύπνου!