Ταξιδεύοντας τ' όνειρο...

Καμιά φυλακή δεν είναι υψίστης ασφαλείας όσο εκείνη με τις πόρτες των κελιών ανοιχτές. Δύσκολη η απόδραση απ' τον εαυτό σου. Είναι ο πιο σκληρός δεσμοφύλακας και σου αρνείται κάθε δικαίωμα στο όνειρο. Κι όμως, κάπου στης φυλακής σου το δράμα υπάρχει μια πόρτα ανοιχτή. Αν όχι ανοιχτή, τουλάχιστον ξεκλείδωτη· μια λύση με κάποιο αντικλείδι έστω, του κλειδάρα ή -γιατί όχι- του διαρρήκτη! Ένα άνοιγμα καμουφλαρισμένο που κάνεις πως δεν το βλέπεις...

...ή βλέπεις ένα μονοπάτι εξόδου

που σου φαίνεται πως οδηγεί σε αδιέξοδο
Πέφτεις και πνίγεσαι?

Εγώ ταλαιπωρήθηκα στη θάλασσα 10 ώρες και δεν κατάφερα τίποτα!
-έγραφε ο Καρυωτάκης-
και συνιστώ σε όσους σκοπεύουν να αυτοκτονήσουν,
να αποφύγουν τη μέθοδο του πνιγμού εάν γνωρίζουν καλό κολύμπι. 

Κι επειδή αφενός ξέρω κολύμπι, αφεδύο La Vita e Bella, 

-γράφει η Jamanfou-
έπεσα... μα κολύμπησα.
Και σε μια ώρα ήμουν εκεί…

...στο...

Τριήμερο του Αγίου Πνεύματος, και ως άνθρωπος του [οινο]πνεύματος [!] και της αμπελοφιλοσοφίας, άδραξα  την ευκαιρία και απόδρασα απ' τη φυλακή μου, μακριά από tv, pc, ΕΕ, ΔΝΤ... Μα το Πεζονήσι του Δήμου Ερέτριας -η άλλη ονομασία του Νησιού των Ονείρων- είχε τις πύλες του κλειστές.

Είναι ένα ξενοδοχειακό συγκρότημα με bungalows και δωμάτια, εστιατόριο και διάφορες εγκαταστάσεις αθλοπαιδιών. 'Πιασάρικο' το όνομα του νησιού, μα μην ψάχνετε για πολυτέλειες. Καλοδιατηρημένο, αλλά μιας αισθητικής της δεκαετίας του 80 ίσως και 70.  Ωστόσο, η φυσική ομορφιά του τοπίου αποτελεί το μεγάλο του πλεονέκτημα. Αυτές ήταν οι εντυπώσεις από τη διαμονή μου προ τετραετίας· α! ναι... και οι ψηλές του τιμές!

Μπορεί να μην πάτησα το Νησί των Ονείρων,
μα αποζημιώθηκα απ' τις εικόνες μιας από τις όψεις του περιβάλλοντος χώρου, εντελώς δωρεάν!

Και συνέχισα το ταξίδι του ονείρου μου σ' άλλα μέρη, πολύ πιο οικονομικά...

-το δίκλινο 40 € με πρωινό-

Η υποδοχή εξαιρετική!

Τα μονοπάτια του  μυαλού χάνονται μες το πράσινο...

...που συναντά, στο βάθος, το γαλάζιο τ'ουρανού και της θάλασσας

Ξαναταξίδεψα τ' όνειρό μου, κατηφορίζοντας προς νότο,

κι εκεί τ' αγκυροβόλησα...

...στην ωραία Κάρυστο...

...με το Μπούρτζι -ενετικό φρούριο του 13ου αι.- δίπλα στο λιμάνι...

...και τον περήφανο ναυτικό [?] ν' αγναντεύει το πέλαγο.

Κι επειδή τα όνειρα δεν χορταίνουν, χταπόδια αέρος-αέρος...

...λιάζονται πριν καρβουνιστούν και καταλήξουν στο πιάτο σας
(γιατί στο δικό μου δεν πρόκεται ποτέ των ποτών :)

Μα τα όνειρα ποτέ δεν τελειώνουν. Μετασχηματίζονται...

...μεταμορφώνονται...

...ξεδιπλώνονται...

...και σε περιμένουν να τα ταξιδέψεις...