Πρόσφυγας ή μετανάστης? ρωτήθηκα πρόσφατα. Στην αρχή πρόσφυγας στον τόπο μου… κι ύστερα μετανάστης εξ ανάγκης, να μαζέψω τα κομμάτια μου, σε μιαν άλλη χώρα, απάντησα. Στην αρχή καμιά 10ριά άτομα στρωματσάδα σ’ ένα υπόγειο -προσωρινά έλεγα- μα αυτό κράτησε χρόνια. Κι ύστερα οι διακρίσεις και η μειωτική αντιμετώπιση των συγκάτοικων της πολυκατοικίας, σαν μια δεύτερη εισβολή χειρότερη της πρώτης -όχι στο σπίτι μου τούτη τη φορά- μα στην ίδια τη ζωή μου… Κι ύστερα στην ουρά κάθε χρόνο για άδεια παραμονής και άδεια εργασίας· κι από ποια χώρα είμαι και πού είν’ αυτή, και τι γλώσσα μιλώ και ποιον Θεό πιστεύω… Κι όλ' αυτά, σε μια χώρα όπου δεν διαφέρει το χρώμα του δέρματός μου, η γλώσσα μου, η θρησκεία μου, η κουλτούρα μου... Τώρα πια είναι η δεύτερή μου πατρίδα.
Τι τα θυμήθηκα τώρα… Αφορμή στάθηκε ένα φεστιβάλ το οποίο αρχικά απαγόρεψε ο δήμος Αθηναίων -άγνωσται αι βουλαί των αρχόντων- αλλά μετά ανακάλεσε αυτή του την απόφαση. Πρόκειται για το Φεστιβάλ Αλληλεγγύης και Πολιτισμού που έγινε στην Πλατεία Αμερικής από την Ένωση Αφρικανών Γυναικών, και καλούσε όλους -μα κυρίως τους κατοίκους της περιοχής- να γιορτάσουν μαζί, με μουσική, χορό, θέατρο, συζητήσεις. Ήταν ένα κάλεσμα για μια συνάντηση πολιτισμών και αλληλεγγύης... γιατί είναι όλοι φίλοι και συγκάτοικοι... γιατί μαζί δίνουν ζωή στη γειτονιά τους.
Μετανάστες και δικαίωμα στην πόλη...
Η ίδια οργάνωση κατά την επέτειο της παγκόσμιας ημέρας κατά του ρατσισμού, έστειλε την εξής ανοικτή επιστολή προς τους Έλληνες κατοίκους της Πλατείας Αμερικής:
Εμείς οι αφρικανοί που μας έφερε η τύχη να κατοικούμε στην πλατεία Αμερικής νιώθουμε την ανάγκη να επικοινωνήσουμε μαζί σας, χωρίς τις διακρίσεις που μας επιβάλλει το διαφορετικό χρώμα δέρματος, η διαφορετική κουλτούρα και η διαφορετική μας γλώσσα. Νιώθουμε πως είναι ανάγκη να σας δώσουμε απάντηση σε κάποιες εύλογες απορίες σας: η συνέχεια εδώ
ΥΓ
Φωτογραφικά ή ηχητικά ντοκουμέντα από τα μουσικο-θεατρικά δρώμενα δεν έχω -ας όψεται το ύψος μου- πλην ενός ολιγοδευτερόλεπτου video το οποίο δεν κατάφερα να αναρτήσω -ας όψεται η ασχετοσύνη μου.
8 σχόλια:
Πεινασμένος, πεινασμένος ίσως, να είναι προτιμότερο... ο ρατσισμός είναι φοβερό φαινόμενο, που το καταλαβαίνεις μόνο όταν το βιώσεις ο ίδιος... Νομίζω, πως όλοι μας έχουμε εμπειρίες, όσοι ζήσαμε στο εξωτερικό...
Εγώ τώρα που πεινάω στον ξένο τόπο τι να πώ? Μιλάμε για πείνα όχι αστεία.... στειλε καμια φλάουνα γιατι δε με βλέπω να τη βγάζω.:)
Η πρώτη παραγραφος εσένα αφορά? Με προβλημάτισε!
Όπως και να χει , να ξέρεις ότι εγώ τους ανθρώπους με τους οποίους έχω το ίδιο χρώμα δερματος, μιλάω την ίδια γλώσσα, έχω την ίδια θρησκεία και κουλτούρα δεν τους αντιμετωπίζω ποτέ, μα ποτέ ρατσιστικά...με όλους τους άλλους είναι που έχω προβλήματα.
:)
Phivos,
κάτι θα ξέρεις...
antinetrino,
-Και σκεφτόμουνα πως ο πεινασμένος στον ξένο τόπο λείπει απ' τον τίτλο. Ευτυχώς συμπεριελήφθη στα σχόλια... :))
-Δε σε ταΐζουν οι Κορεάτισες?
-Ε ναι, γιατί σε προβλημάτισε άραγε?
-:)))
προχτές, σάββατο, μια παρόμοια αντιρατσιστική εκδήλωση στη λάρισα έγινε, μα περισσότερο νεολαίους εξωαριστερούς είδα, παρά μετανάστες ή κάτι άλλο.
Ευαισθητούλα μου και να σε ρωτάνε αν η κύρια γλώσσα της Κύπρου είναι τούρκικα ή αγγλικά!;Και αν είσαι μέσα από τη Κύπρο;(εδώ απάντησα ότι είμαι λίγο πιο έξω),δηλαδή; ξανά ματά η ερώτηση( μπαίνω μες στη θάλασσα και κολυμπώντας φτάνω στα σύνορα και κάθομαι εκει.Ε άμα πια!!
Μέχρι και τώρα μετά από 33 χρόνια που ζω ,εργάζομαι ψηφίζω ,παντρεμένη με καλαμαρά και μόλις πω κάτι για τον τόπο και όλα τα κακά της μοίρας τους βλέπω που τσιτώνονται,ενώ αυτοί λένε τα χειρότερα και δεν είμαι και καμιά που παραπονιέτε γενικότερα.
phlou-flis,
εδώ το γλέντησαν οι μετανάστες...
stalamatia,
εξαναγκασμένη μετανάστρια μου!
Είναι κάποιες φορές που τα φέρνουμε στο μυαλό... τζιαι τότε χάννουμεν το τέλεια!
Πεινασμένος. Όλα τα άλλα φτιάχνονται, η πείνα όμως δύσκολα. Ιεράρχηση των αναγκών χρειάζεται.
!!!
Πρώτα υπάρχουν άνθρωποι και μετά ο μετανάστης ή ο ιθαγενής.
Δημοσίευση σχολίου