Θέμα... γεύσης

Ι

Εμείς, συγγραφείς, ζωγράφοι, γλύπτες, αρχιτέκτονες, παθιασμένοι εραστές της ανέπαφης έως τώρα ομορφιάς του Παρισιού, διαμαρτυρόμαστε με όλες μας τις δυνάμεις και όλη μας την αγανάκτηση, στο όνομα του παρεξηγημένου γαλλικού γούστου, της απειλούμενης γαλλικής τέχνης και ιστορίας, ενάντια στην ανέγερση, στην καρδιά της πρωτεύουσάς μας, του άχρηστου και τερατώδους πύργου του Άιφελ που οι λαϊκές κακές γλώσσες, συχνά έμπλεες σωστής κρίσης και πνεύματος δικαιοσύνης, έχουν ήδη βαπτίσει ‘Πύργο της Βαβέλ’.

…Πολλοί ήταν οι αρνητές των τεχνολογικών καινοτομιών της που καταφέρονταν κατά εκείνης της μαύρης, γιγάντιας καμινάδας, εκείνης της μισητής τσίγκινης στήλης δεμένης με μπουλόνια που σαν λεκές από μελάνι, θα άπλωνε στο Παρίσι την απαίσια σκιά της.

Εφημερίδα Le Temps, Παρίσι 1887
Η επικριτική επιστολή που υπέγραφαν Γάλλοι διανοούμενοι και καλλιτέχνες [Αλέξανδρος Δουμάς υιός, Σαρλ Γκουνό, κά] για την ανέγερση του Πύργου του Άιφελ στο Παρίσι

Στο Παρίσι, αλλά και...

...στα Φιλιατρά Μεσσηνίας !
Φιλοτεχνήθηκε τον περασμένο αιώνα από τον καταγόμενο από τα Φιλιατρά γλύπτη,
Χάρυ Φουρνιέ (Φουρναράκης το αληθινό του όνομα)

ΙΙ

Το δυσανάλογο μέγεθος του γλυπτού έργου σε σχέση προς τον ταπεινό και ιδιαίτερα εμβληματικό ναό του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού [...] αναπτύσσει έντονα ανταγωνιστική σχέση προς αυτό.
Ο νυκτερινός φωτισμός του γλυπτού προβάλλει υπερβολικά την αστικού τύπου αισθητική του, ενώ το καθιστά ορατό από τον επίσης προστατευόμενο ναό της Παναγίτσας στη ΝΔ άκρη του λιμένα της πόλης της Αίγινας.

Το έργο, με την αιχμηρή του όψη λόγω υλικών και λόγω της οξείας προοπτικής του βράχυνσης σε άξονα κάθετο προς τις πολυγωνικές κορυφογραμμές της ράχης της νήσου Μονής, του Αγκιστρίου και των βουνών της Πελοποννήσου «εφορμά»  οπτικά και συμβολικά με ιδιαίτερα επιθετική διάθεση τόσο στον ίδιο το ναό του Αγίου Νικολάου του Θαλασσινού, όσο και στην ευρύτερη γραμμή του ορίζοντα, της οποίας ο τελευταίος αποτελεί μέρος και συνομιλητή με τους δύο χαρακτηριστικούς τρούλους του. Αυτή η διαφωνία ανατρέπει την αγλαή ευφορία του βλέμματος που έχει υπηρετήσει το ταπεινό αλλά τόσο σωστό αισθητήριο προηγούμενων γενεών.

Αίγινα 2010
Οι λόγοι της απορριπτικής επιστολής της 1ης Εφορείας Βυζαντινών Αρχαιοτήτων, μετά από αίτημα του Δήμου Αίγινας να τοποθετηθεί Η Πύλη της Αίγινας του Κωνσταντίνου Βαρώτσου στο λιμάνι 

Κι ενώ ο Πύργος του Άιφελ στέκει εκεί αγέρωχος -παρά τις όποιες ενστάσεις της εποχής του- η τύχη της Πύλης του Βαρώτσου αγνοείται… Διάβασα πως είχε στηθεί στο λιμάνι της Αίγινας πριν από ένα χρόνο προτού καν παρθεί απόφαση απ’ την δημόσια υπηρεσία,
αλλά ‘ξηλώθηκε’ μετά την αρνητική της απόφαση.
Τα σχόλια, για το έργο αυτό καθαυτό αλλά και για την τοποθεσία του, μπορεί να διίστανται... αλλά το γραπτό της δημόσιας υπηρεσίας από μόνο του είναι ένα... ‘ποίημα’! :)

Περί της γεύσης -λατινικά gustus- άλλως γούστου
πολλά γράφτηκαν... μένω όμως σ' αυτό, ότι
το απαράδεκτο του χτες μπορεί να γίνει το αποδεκτό του αύριο.

Όλες οι φωτο είναι κλοπιράιτ από το διαδίκτυο