10/1/16

Τέλος Εποχής…

Μέσα από τον φωτογραφικό φακό @φίλων του facebook 
– σαν συνέχεια της δικής μου ματιάς –
‘ξαναγνωρίζω’ τη μεταπολεμική τουρκο-κατεχόμενη γενέθλια γη μου. 
Κι αυτό που βλέπω με απογοητεύει απίστευτα!
Μα αυτό που δεν
 βλέπω… με σοκάρει αφάνταστα!!!



Σε πρώτο πλάνο στο ίδιο οικοδομικό τετράγωνο επί δεκαετίες βρίσκονταν 
η μονοκατοικία και πιο πίσω η διώροφη κατοικία 
- ιδιοκτησία των 90ντάρηδων πια γονιών μου -
(όπου ζούσαμε ως το 1974-5) 
Έκτοτε, κατοικούνταν από Τούρκους, ώσπου...
Δεκέμβριο του 2015 οι εισβολείς αποφάσισαν να αλλάξουν το σκηνικό
με ό,τι συνέπειες έχει αυτή τους η ενέργεια και μάλιστα εν καιρώ συνομιλιών 

για εξεύρεση λύσης στο κυπριακό ζήτημα


Ένα σπίτι χωμένο στο πράσινο 
χάθηκε... έτσι... ερήμην του ιδιοκτήτη του
...όπως θα χαθεί οσονούπω κι αυτό το εγκαταλειμμένο σπίτι
που βρίσκεται ακριβώς απέναντι στον ίδιο δρόμο







Απομένει μια προπολεμική φωτογραφία 
να θυμίζει την ύπαρξή των δύο κατοικιών 
που είχαν η καθεμιά τη δική της ιστορία
στη ζωή της Κερύνειας




Σε μια παλιότερή μου ανάρτηση (κλικ στη φωτο)
έγραφα πως η ζωή συχνά αφήνει ένα αίσθημα κενού...
Την ίδια στιγμή όμως που 'αδειάζει', την ίδια στιγμή συγχρόνως 'γεμίζει',
αφού σε όποιο φόντο και να σταθεί κανείς
είναι σαν να βρίσκει τον εαυτό του μέσα στο τοπίο που το περιβάλλει. 


Όλα όμως είναι σχετικά... 
αφού το 'κενό' του ηλικιωμένου -και όχι μόνο- που αφιέρωσε 
τη μισή του ζωή στην πόλη αυτή απ' όπου κι εκδιώχθηκε
και την άλλη μισή περιμένοντας να επιστρέψει σ' αυτήν
...είναι αδύνατον να γεμίσει.
   

3 σχόλια:

habilis είπε...

Τι να πεις για τη μνήμη που δεν φεύγει ποτέ...

Mariela είπε...

Πολύ ιδιαίτερη η ανάρτηση σου, με άγγιξε με έναν μοναδικό τρόπο. Η φωτογραφία των γλυπτών που επέλεξες είναι εξαιρετικά συμβολική!!
Να είσαι καλά Ιωάννα μου....

Margo είπε...

Σαν να χάθηκε η ελπίδα της επιστροφής. Πονάει αυτό.. πολύ..

Καλή σου μέρα Ιωάννα μου