Ζωή ή απλά επιβίωση ?

…Τα φώτα χαμηλώνουν, οι προβολείς ανάβουν στη σκηνή, οι ‘εκλεκτοί επίσημοι’ έχουν ήδη πάρει τις θέσεις τους μπροστά, παραπίσω ο λαός και το ταξίδι έτοιμο ν’ αρχίσει. Ένα μουσικό ταξίδι με μουσικές για χορό χωρίς χορευτές· χορευτικές μουσικές για… καθιστούς ανθρώπους. Καβαλιέροι και ντάμες, τα παιδιά του μουσικού τμήματος που, όπως κάθε χρόνο, αναλαμβάνουν το ρόλο του ξεναγού.

Οι μηχανές του σκάφους αναμμένες και στο μεγάφωνο η φωνή του πιλότου να καλωσορίζει γονείς και φίλους των παιδιών και να ευχαριστεί για την ‘τιμή που τους έγινε’ να παρευρίσκονται κάποιοι ή εκπρόσωποι των πολιτικών ιθυνόντων.

Αυτοί, οι ιθύνοντες, που μαζί με τα ηνία -που προ διετίας ανέλαβαν- ενός τόσο ευαίσθητου χώρου -όπως ένα ενεργά δραστήριο πολιτιστικό κέντρο- ανέλαβαν την υποβάθμιση και εξόντωσή του.
Αυτοί, οι λίγοι, απολίτιστοι ταγοί του Πολιτισμού· άμουσοι και άτεχνοι στο χώρο της Τέχνης.
Αυτοί, οι υπεύθυνοι [;] που αντί να μεριμνήσουν ώστε να μεγαλώσει μια έτσι κι αλλιώς κερδοφόρα ‘επιχείρηση’ από κάθε άποψη, έκαναν το παν να την υποβαθμίσουν με σκοπό να την κλείσουν.
Αυτοί, που λίγες μέρες πριν την εκδήλωση, ‘στόλισαν’ τους δασκάλους για το ‘άχρηστο’ καλλιτεχνικό τους έργο, θεωρώντας την προσφορά τους άνευ ουσίας και ανάξια …πληρωμής. Που απειλούσαν πως οποιαδήποτε υποκίνηση-κινητοποίηση των γονιών των παιδιών κατά της αρχής, θα σήμαινε κλείσιμο των τμημάτων τους.
Αυτοί, οι κρατούντες που αναλαμβάνοντας, αντί οποιασδήποτε άλλης κουβέντας… ‘έτριξαν τα δόντια’ στους δασκάλους, για να πουν πως, κύρια μέριμνά τους ήταν η προβολή του κόμματος που εκπροσωπούσαν! Μια προβολή που θα συντελούνταν στους… δρόμους και στις πλατείες με τυμπανοκρουσίες και πανηγύρια!! [Άιντε καλά μου παιδιά, άρατε το πιάνο και το αρμόνιο σας υπό μάλης και ξαμοληθείτε στους δρόμους και τις πλατείες του δήμου να παίξετε Bach και Beethoven και Chopin!]. Κι όταν είδαν κι απόειδαν πως κάτι τέτοιο δεν ήταν εφικτό [τους πήρε λίγο χρόνο να το συνειδητοποιήσουν…] τότε αποφάνθησαν! πως η μόνη μουσική που χρειάζονται οι δημότες τους είναι αυτή που ακούγεται από τα τέλια του μπουζουκιού κι οτιδήποτε άλλο ‘εξυψώνει’ και ‘ανεβάζει’ το λαό [μ’ ένα όοοπα!] απ’ τα γήινα στα …τραπεζοκαθίσματα. Όπως όλα τα υπόλοιπα μουσικά όργανα, έτσι και το μπουζούκι ασφαλώς αι απολαμβάνει το μερίδιό του στον πολιτισμό· μα ο καθείς στο πόστο του...
Αυτοί ακριβώς οι ιθύνοντες ‘κοσμούσαν’ με την παρουσία τους την εκδήλωση.

Και το νοερό ταξίδι ξεκίνησε και συνέχισε χωρίς… ‘κενά αέρος’, διανύοντας χιλιόμετρα απ’ την μια ήπειρο ως την άλλη: απ’ τη Λατινική Αμερική μέχρι την Ισπανία κι από κει στην Τουρκία, απ’ τη Ρωσία και Αυστρία ως την Ουγγαρία. Κι από κει στα νησιά της Ελλάδας. Και τα παιδιά έπαιζαν ‘χορεύοντας’ πότε tango, vals, και polka, πότε mazurka και παραδοσιακούς τοπικούς χορούς. Τραγούδησαν κι έπαιξαν πιάνο κι αρμόνιο, κιθάρα και βιολί, φλογέρες και κρουστά, κατά μόνας ή σε μικρά και μεγάλα οργανικά και φωνητικά σύνολα. Κι όταν πια οδήγησαν το σκάφος πίσω στην Ελλάδα με τη βοήθεια των μπουζουκιών, έγινε το ‘έλα να δεις’ που μόνο ο Έλληνας ξέρει να ...βλέπει. Με το άκουσμα των μπουζουκιών, το πρόσωπο των ‘εκλεκτών’ φωτίστηκε, το σώμα ξύπνησε και κάποιος έδωσε το σύνθημα για …λαϊκό ξεσηκωμό. [Ευτυχώς που η αίθουσα δεν διέθετε ούτε τραπέζια και πίστες ούτε …λουλουδούδες]. Ο κοσμάκης όμως, όντας περισσότερο εξοικειωμένος με την, τόσο χρόνων, μουσική προσφορά του Πολιτιστικού Κέντρου, δεν ενέδωσε. Εξακολούθησε να απολαμβάνει το ταξίδι αδιαφορώντας για την καθυστερημένη ευφορία των αρχόντων του.

Κι όταν το σκάφος τελικά προσγειώθηκε, η φωνή του πιλότου ακούστηκε και πάλι στο μεγάφωνο, να κάνει την αποτίμηση του ταξιδιού, το νόημα και τα οφέλη της όλης προσπάθειας, την αναγκαιότητα της Τέχνης στη ζωή μας. Γι αυτό που ο φιλόσοφος και μουσικός Νίτσε είχε γράψει σε τελευταίο του κείμενο, πως χωρίς μουσική, η ζωή θα ήταν ένα λάθος! Πως χωρίς Τέχνη η ζωή μας απογυμνώνεται από κάθε συναίσθημα που μας εξευγενίζει [και τι πιο ζωντανό-σπαρταριστό παράδειγμα απ’ τη συμπεριφορά των ‘αρχόντων’…]. Πως τα οφέλη της δεν είναι άμεσα και χειροπιαστά, γι αυτό και δε δίνεται σημασία. Κι όμως, η ανάγκη για μια τέτοια επένδυση σ’ αυτούς τους καιρούς της ανυπομονησίας για άμεσο αποτέλεσμα, του εύκολου μα πρόσκαιρου κέρδους, όλο και προβάλλει επιτακτικότερη.

Είναι ωραίο να ταξιδεύει κανείς στο ‘Κόσμο της Μουσικής’ σε γειτονικές ή μακρινές γειτονιές. Σημασία δεν έχει ο προορισμός αλλά το ίδιο το ταξίδι· ακόμα πιο ενδιαφέρουσα, ίσως, η προετοιμασία του. Άσχετα αν κάποιοι έχουν ή δεν έχουν μουσικό ταλέντο, κι αν παίζουν ή δεν παίζουν καλά, ένα είναι το σίγουρο: κερδισμένοι είναι όλοι.

Ασφαλώς η μουσική δεν είναι θέμα επιβίωσης· δίνει όμως αξία σ’ αυτήν ώστε να ξεκινήσει μια ζωή με νόημα. Αν απογυμνωθεί η ζωή απ’ τις αξίες της, τελειώνει· και τότε ξεκινά η επιβίωση.

Ένα ανάλαφρο ταξίδι έφτασε στο τέλος του, με χορευτική μουσική χωρίς σύνορα. Ας θυμόμαστε όμως πως, μπορεί κανείς να ταξιδεύει σ’ ολόκληρο τον κόσμο, για να βρει την ομορφιά και τη γαλήνη, αλλά αν δεν την κουβαλά μέσα του, δεν πρόκειται ποτέ και πουθενά να τη συναντήσει. Και τα παιδιά χρειάζονται από τώρα βοήθεια γι αυτό τους το ταξίδι, με μέσο την Τέχνη γενικά, και τη Μουσική ειδικότερα. Πέρα απ’ το ενδιαφέρον και την αγάπη χρειάζεται και η πίστη ότι, η μουσική πρέπει να είναι μια απόδειξη ζωής.