"Μιας κι έχω διαπράξει την απρέπεια να συμπληρώσω ογδόντα πέντε χρόνια ζωής, επιβεβαιώνω δίχως μελαγχολία πως η μνήμη μου είναι γεμάτη από στίχους ποιημάτων και αριστουργήματα λογοτεχνικών βιβλίων. Όταν σκέφτομαι τη ζωή μου που πέρασε, αναπολώ τους φίλους μου, τους έρωτές μου, συγγενικά μου πρόσωπα αγαπημένα. Πιο πολύ απ' όλα όμως, αναπολώ τα βιβλία μου. Τα κείμενα που διάβασα. Τους στίχους και τις παραγράφους που αποστήθισα, τους ήρωες και τις ηρωίδες που λάτρεψα, τις σκέψεις που έκανα και εκείνες που άλλαξαν τη ζωή μου. Οι λύσεις που προτείνονται από τη φιλοσοφία δεν εμπλουτίζουν τη ζωή μας τόσο πολύ όσο η ποίηση και η λογοτεχνία. Απλώς μας δείχνουν, οι λύσεις αυτές, ότι η ζωή μας είναι πιο μυστηριώδης απ' όσο πιστεύουμε. Κάποτε, θαύμαζα τους στρατιωτικούς και έλεγα "πόσο πλούσια είναι η ζωή τους". Τώρα θεωρώ πως η ζωή του αναγνώστη είναι ακόμα πλουσιότερη. Μακάρι να το καταλάβαιναν αυτό όλοι οι άνθρωποι".
Λόγια του Αργεντινού συγγραφέα Χόρχε Λουίς Μπόρχες, 'ανακρινόμενου' το 1984, ένα χρόνο πριν πεθάνει, στο Πανεπιστήμιο του Μπουένος Άιρες από τους καθηγητές Φιλοσοφίας Τόμας Αμπραχαμ, Αλεσάντρο Ρούσοβιτς και Ενρίκε Μαρί, ενώπιον φοιτητών και φοιτητριών της Φιλοσοφικής Σχολής.
ΕΛΕΥΘΕΡΟΤΥΠΙΑ - 29/04/2008
3 σχόλια:
Τι ήταν αυτό το εκπληκτικό κείμενο, αγαπητή JamanFou;! Από ποιον κόσμο ήταν αυτός ο άνθρωπος; Και πώς μπορεί χρησιμοποιώντας τις ίδιες απλές λέξεις που χρησιμοποιούμε όλοι μας να συνθέτει τέτοιες έννοιες;... Αχ! Και να σκεφτείς πως δεν έχω διαβάσει ο άθλιος τίποτα δικό του, και θέλω να θεωρούμαι και "καλλιεργημένος".
Πάντως ένας καλός συγγραφέας με κάνει να θέλω να διαβάζω έργα του, να ασχολούμαι, να μαθαίνω. Όταν όμως ένας συγγραφέας είναι πια ΤΟΣΟ καλός, σου παραδέχομαι πως με κομπλάρει, σαν να υψώνεται ένα τοίχος ανάμεσα σε μένα και στο έργο του, νοιώθω πως δεν μπορώ να τον πλησιάσω ή να τον κατανοήσω. Ίσως - σκέφτομαι - να'ναι αυτός ο λόγος που δεν τολμώ να πιάσω στα χέρια μου την αρχαία ελληνική γραμματεία. Λέω "τι δουλειά έχει η αλεπού στο παζάρι...." Χάσμα!
Καλώς τον Ντέμη!
Δεν έχεις κι άδικο σ’ αυτά που λες, στο να φοβόμαστε δηλ. να ‘αγγίξουμε’ κάτι που θεωρούμε ή θεωρείται μεγάλο. Μάλλον οφείλεται στο ότι δεν είμαστε ακόμη έτοιμοι. Ας προετοιμαζόμαστε, εν τω μεταξύ, για τη στιγμή εκείνη, όταν θα μας κτυπήσει την πόρτα.
Και μη ξεχνάς: «εδώ που έφθασες, λίγο δεν είναι• τόσο που έκαμες, μεγάλη δόξα!»
και σαν σκέφτομαι το ελληνικό εκπ/κό σύστημα που εξωθεί τους νέους να καίνε τα βιβλία τους, θλίβομαι
Δημοσίευση σχολίου