Ξημερώνει η 21η ...Ιουνίου

Γιορτάζουμε την Ευρωπαϊκή Ημέρα Μουσικής, αρχής γενομένης το 1982 στο Παρίσι, με πρωτοβουλία του τότε Υπουργού Πολιτισμού, Jack Lang. Το 1985 ο θεσμός εξαπλώθηκε και εκτός συνόρων Γαλλίας με πρώτη στάση την Αθήνα, την τότε Πολιτιστική Πρωτεύουσα της Ευρώπης.

Η JamanFou ομού μετά της JF θέλουν να τιμήσουν τη μέρα αυτή, μα δε ξέρουν πώς. Συσκέψεις επί συσκέψεων, η μία έτσι η άλλη γιουβέτσι, άλλα συμφωνούν και άλλα πράττουν-συνεννόηση μπουζούκι δηλαδή...
Και τότε σκέφτηκαν: γιατί μόνο μπουζούκι; χρησιμοποίησαν λοιπόν κι άλλα όργανα, κι άλλα μουσικά εξαρτήματα και έκαναν ...έφοδο στα λημέρια της ελληνικής γλώσσας. Ιδού το αποτέλεσμα:

Εν πρώτοις, χαλάρωσε και κοίτα να κουρδίσεις το όργανό σου· όχι απαραίτητα το διπλανό σου! Τέντωσε όσο πρέπει τις χορδές του οργάνου κι όχι τα νεύρα του γείτονα -εκτός κι αν υπάρχει σοβαρός λόγος οπότε να του τα ψάλλεις κι απ’ την καλή κι απ’ την ανάποδη και στην ανάγκη να τον κάνεις και βούκινο.
Πρόσεχε όμως πώς γρατσουνάς, κοπανάς ή φυσάς το όργανό σου· κρίμα τα λεφτά που έδωκες.
Απαλά τα ακκόρντα σου, να μην ακούγονται πολύ τα φάλτσα κι οι κακοφωνίες. Μα αν δε μπορείς, σφύριξε κλέφτικα, δεν έγινε και τίποτα. Ε δε θάναι και το κύκνειο άσμα σου πια! Τουλάχιστον απόφυγε πάσης άλλης φύσεως παραφωνίες με τους γύρω σου.
Βρες κάποιον συνυπαίτιο να σε σιγοντάρει στη μουσική σου …εκτέλεση, μα και στη ζωή σου γενικά- αλλά πρόσεχε: πρώτα η δική σου prima φωνή να ακούγεται και μετά το δικό του secondo, μη σου πάρει και τον αέρα! Σήκωσε λίγο ψηλά τον αμανέ αν θες να γλυτώσεις απ’ το πείσμα του, αλλιώς, αυτό που θέλει θα το κάνεις και θα πεις κι ένα τραγούδι! Αν σε πάρει μονόκορδο και σε στριμώξει για τα καλά, ρίξτο στον καλαματιανό και το χαβά σου όπως πάντα κι ο καθείς το βιολί του και το βιολί βιολάκι. Αν πάλι είναι τόσο απαιτητικός ώστε να στέκεσαι κλαρίνο σε κάθε του παραγγελιά, ε τότε υπομονή όταν θα σου σούρει τον εξάψαλμο. Εκτός κι αν, στο …γλυκύτατο: ποιον είπες μπουζουκοκέφαλο ρε χαζοβιόλα! απαντήσεις εξίσου γλυκά: τι λε ρε μπαγλαμά! [στη διαπασών παρακαλώ!]
Από αρχαιότατη παράδοση, άλλο τίποτα ο Έλληνας. Ο Πάνας με τον αυλό του, ο Απόλλωνας κι ο Ορφέας με τη λύρα του κι εμείς οι πιο σύγχρονοι με τη λύρα μας -το υ με ι. Αφού αντί για πιάνο με ουρά προτιμούμε λίρα με ουρά ή γενικά… πιάνο -το ο με ω. Όσο για την άρπα, βολευόμαστε καλύτερα με το άρπα-κόλα.
Ας αλλάξω τροπάρι όμως γιατί με το δίκιο σου θα πεις, όποιος είν’ απέξω του χορού πολλά τραγούδια ξέρει...
Μα τώρα που το σκέφτομαι, ας σταματήσω να τσαμπουνάω άλλο και δημιουργήσω παρατράγουδα με την Πάνια και φωνάξει τον Καρβέλα. Η κοιλιά μου βαράει ταμπουρά αλλά όχι και να φάω ξύλο μετά… μουσικής μέρα που ‘ναι !!