Μιάμιση ώρα... χαμένη

Ταξίδεψα την Κυριακή για μιάμιση ώρα· ως τη Βικτώρια -όχι, δε βγήκα εκτός συνόρων- στην πλατεία Βικτωρίας κοντά, στο μικρό θεατράκι Βικτώρια.

Χαμηλός φωτισμός, ζεστή ατμόσφαιρα, ένα πιάνο, δυο μικρόφωνα, … τρεις φιγούρες επί σκηνής κι ο έναστρος ουρανός ψηλά στερεωμένος σε γιγαντοοθόνη.

Στον ουρανό σαν άστρο θα χαθώ… ξεπρόβαλε στο μισοσκόταδο η βαθειά, πλούσια, ζεστή φωνή του Γιάννη Μπέζου. Χάθηκα κι εγώ μαζί του...

Χάρτινο το φεγγαράκι ψεύτικη ακρογιαλιά… μα όχι κι η αληθινή, αισθησιακή φωνή της Ελένης Κοκκίδου. Με ξάφνιασε, με καθήλωσε…

Αερικό Αερικό λεν την αγάπη που αγαπώ
Κρίμα που δεν με πιστεύεις κρίμα που δεν ξέρεις πόσο σ' αγαπώ
Μια Παναγιά μιαν αγάπη μου έχω κλείσει σ' ερημοκλήσι αλαργινό
…

Με συνεπήρε το όλον, βούλιαξα στο κάθισμά μου και ανέλπιστα βούρκωσα…

Μια μουσικο-θεατρική μα προ πάντων ποιητική βραδιά δύο υπέροχων καλλιτεχνών με την εξίσου υπέροχη πιανιστική υποστήριξη του Αντρέα Ζαφειρόπουλου.
Μια βραδιά με μουσικές Χατζιδάκι, Θεοδωράκη, Ξαρχάκου, Μούτση.
Μια βραδιά γεμάτη ποίηση του Νίκου Γκάτσου.

Έτσι! μιάμιση ώρα μαγευτική, λιτή μα τόσο πλούσια, ήρεμη μα τόσο συναισθηματικά φορτισμένη… χάθηκα.
Ένα αφιέρωμα χωρίς την ανάγκη για κάποια επέτειο ή ‘μνημόσυνο’ στο Γκάτσο.
Ένα αφιέρωμα αγάπης για τα λόγια που έγραψε, για τα τραγούδια που τραγουδούσαμε και εξακολουθούμε να τραγουδάμε...

Ευτυχώς! το πρόλαβα· την ύστατη στιγμή… Για σας που δεν...
δεν πειράζει,
θα'ρθει άσπρη μέρα και για σας…
.
.
.
.