Ο ελληνο/τουρκικός καφές…

Το έχω καθιερώσει δυο-τρεις φορές το μήνα να πίνω το ελληνο/τουρκικό καφεδάκι μου στο παραδοσιακό καφενεδάκι του μπάρμπα - Μήτσου. Το ανακάλυψα εδώ και πέντε χρόνια, κι από τότε έγινα πιστή θαμών του. Ώσπου προχθές, πηγαίνοντας στο ραντεβού το βρήκα κλειστό κι ο μπάρμπα-Μήτσος άφαντος. Με εγκατέλειψε! Έφυγε, λέει, για το χωριό του! Εμένα με ρώτησε...; Μου ήρθε ταμπλάς… σα να έχασα δικό μου άνθρωπο!

Στην αρχή ήταν ο ‘κυρ Δημήτρης’ και η ‘κυρία’· στη συνέχεια έγινε ο ‘μπάρμπα - Μήτσος και ‘η γειτόνισσα’. Οι δυο λέξεις έγιναν πέντε κουβέντες κι αυτές εξελίχτηκαν σε κοινωνικο - πολιτικο - οικονομικές αναλύσεις του …καφενείου. Έμαθα γι αυτόν, έμαθε για μένα, μαλώναμε - μερώναμε, λύναμε και δέναμε το ελληνο/τουρκικό πρόβλημα -σαν τον καφέ ένα πράμα- μα πάντα σε πλαίσια αλληλοσεβασμού και ευπρέπειας· ήμουν πελάτισσα και ήταν εκεί με το δίσκο ανά χείρας και τον ‘μάλλον γλυκό’ στη χόβολη και σε χοντρό φλιτζάνι.

Δεν συναντηθήκαμε ποτέ εκτός καφενείου, ωστόσο ήταν ένα μικρό, πλην όμως σημαντικό, κομμάτι στο παζλ της ζωής μου. Είχε δημιουργηθεί μια περίεργη σχέση από απόσταση και η αίσθηση της απώλειας του ήταν γεγονός. Έτσι μου ‘ρχεται να μην πιω ποτέ ξανά καφέ ελληνο/τουρκικό!

Χωρίς να το καταλαβαίνεις, καταλαμβάνει σημαντική θέση ο ένας στη ζωή του άλλου. Όπως και με το κομμωτή σου, το φούρναρη και τόσους άλλους ξένους μα κοντινούς σου. Μόνο αν δεν τους πλησιάζεις μπορείς εύκολα να απομακρύνεις τους ανθρώπους. Μα αυτοί βρίσκονται πάντα ‘εκεί’ να σε εξυπηρετήσουν και εξαρτιέσαι απ’ αυτούς για απλά καθημερινά πράγματα. Πολλές φορές σου δίνουν θάρρος, σε στηρίζουν, μαθαίνεις απ’ αυτούς. Το ίδιο όμως μπορεί να συμβαίνει και με σένα. Κάποιοι βασίζονται, εξαρτώνται και μαθαίνουν από σένα. Εντέλει, μπορεί να μην αποδεικνύεται εύκολα η σπουδαιότητά σου, αλλά είσαι πολύ πιο σημαντικός απ’ ό,τι νομίζεις...

Φωτό: καφεδάκι στην Κρήτη