Η φαντασίιια μου τα πταίαιαιαιει…

Κάθε άνθρωπος που είναι προικισμένος με μια ευαισθησία δίκαιη κι έναν ορθολογισμό, αισθάνεται πως το κακό και η αδικία στον κόσμο τον αφορούν, και επιδιώκει να τα διορθώσει, αρχίζοντας από τα πιο κοντινά: και το πρώτο είναι ο εαυτός του. Αυτό το έργο θα τον απασχολεί σ’ όλη του τη ζωή. [Fernando António Nogueira de Seabra Pessoa, 1888 - 1935, Πορτογάλος ποιητής και συγγραφέας

Έτσι, λοιπόν, κι εγώ, φτιάχνω την εικόνα κάποιου που θα ήθελα να είχα, λ.χ. ενός... ιδανικού πρωθυπουργού! [Εσείς φανταστείτε την εικόνα κάποιου... περισσότερο θνητού, ή... λιγότερο ημίθεου· ας πούμε την εικόνα ενός καλού γείτονα... ή ενός ιδανικού παππού ή γιαγιάς... Δεν είναι ανάγκη όλοι να γίνουμε αξιωματούχοι!]

Παίρνω, λοιπόν, ό,τι ξέρω απ’ την εικόνα του ιδανικού μου πρωθυπουργού -που δεν είναι πάντα κι ολόκληρη ορατή- προσθέτω ό,τι εύχομαι κι ό,τι χρειάζομαι και τα ζυμώνω στο βάθος του μυαλού μου.
Φτιάχνοντας την εικόνα του πρωθυπουργού που θα ήθελα να είχα, προετοιμάζομαι για την εικόνα του πρωθυπουργού που θέλω να γίνω. Έτσι χρησιμοποιώ αυτό που είμαι, για να διαμορφώσω καλύτερα αυτό που πρόκειται να γίνω. Είναι μια διαδικασία προετοιμασίας... Και τότε, όταν ο λαός με ψηφίσει πρωθυπουργό του, ήδη θα ξέρω τι πρέπει να κάνω... [ετοιμάζομαι, οσονούπω…]

Μ’ αυτόν τον τρόπο, ίσως, μπορώ να ανασκευάσω ακόμη και τον εαυτό μου, ανακατεύοντας το είναι μου με το επιθυμητό και το πρέπον. Μπορεί να φέρει αποτελέσματα...

Όλα όσα μπορείς να φανταστείς είναι αληθινά… [Pablo Picasso] κι όσο τα φαντάζεσαι είναι σαν να ξέρεις· κι αν φαντάζεσαι βαθιά, μιλάς κι αληθινά. Αυτή είναι η αρετή της Tέχνης: να φαντάζεσαι ό,τι θέλεις. Δεν είναι υποχρεωτικό να αισθάνεστε και να αγαπάτε την Tέχνη. Απλώς είναι ένα προνόμιο. Αλλά τι προνόμιο! [Δημήτρης Μυταράς]. Μα και το να ζει κανείς καλά, Tέχνη δεν είναι τελικά? [JamanFou]