Θέμα εμπιστοσύνης…

“Ένας τύπος ονόματι Steven Brill, πειραματίστηκε πάνω σε μια θεωρία, στη Νέα Υόρκη, με τους ταξιτζήδες. Ο Brill παρέστησε τον πλούσιο ξένο που δεν ήξερε καλά αγγλικά. Μπήκε σε ντουζίνες ταξί στη ΝΥ για να δει πόσοι οδηγοί θα τον κοροϊδέψουν. Οι φίλοι του προέβλεπαν από την αρχή πως οι περισσότεροι θα τον εκμεταλλεύονταν με τον έναν ή τον άλλο τρόπο. Ένας μόνο οδηγός στους 37 τον κορόιδεψε. Οι υπόλοιποι τον πήγαν κατευθείαν στον προορισμό του και τον χρέωσαν κανονικά. Μερικοί αρνήθηκαν να τον πάρουν, όταν ο προορισμός του ήταν ένα ή δύο τετράγωνα πιο κάτω, κι ακόμη πρόθυμα βγήκαν και από τα αυτοκίνητά τους, για να του δείξουν πόσο κοντά βρισκόταν. Η μεγαλύτερη ειρωνεία ήταν πως μερικοί οδηγοί τον προειδοποίησαν ότι η ΝΥ ήταν γεμάτη από απατεώνες… και να προσέχει”.

Παράλληλα με το πείραμα του Brill, έχει γίνει πρόσφατα και μια έρευνα που δείχνει πως το 70% των ανθρώπων πιστεύουν ότι οι περισσότεροι άνθρωποι είναι άξιοι εμπιστοσύνης τις περισσότερες φορές. Δε ξέρω πόσο πρόσφατα και αν όντως έγινε και πού μια τέτοια έρευνα, ούτε ποια θα ήταν τα αποτελέσματα εις τας Αθήνας. Όπως και να ‘χει, ας σταθεί αιτία ενός προσωπικού μας πειράματος. Να μετρήσουμε και τις απέναντι ιστορίες σχέσεων εμπιστοσύνης, χωρίς προκατάληψη, χωρίς πάθος, λαμβάνοντας υπόψη πως, κανένας δεν είναι μόνο κακός ή μόνο καλός.

Προσφιλής κουβέντα: δε μπορείς πια να εμπιστευθείς κανένα... κι ο καθένας μας σίγουρα θα έχει μια τραυματική ιστορία να διηγηθεί. Αναρωτιέμαι όμως, πόσο ο παράγοντας μμε μάς συμπαρασύρει να αναπαράγουμε τη μία κακή είδηση της βδομάδας -αυτή πουλάει, και το ξέρουμε- και μέχρι το τέλος της, σαν την ιλαρά να έχει μεταδοθεί σ’ όλο μας το σώμα και σ’ όλους τους μετέχοντες. Βομβαρδίζοντάς μας καθημερινά, να έχει κάνει μετάσταση ο καρκίνος στα ζωτικά μας όργανα καταστρέφοντας κάθε ίχνος αισιοδοξίας. Να έχει διαποτίσει κάθε κύτταρο του κορμιού μας με το φαρμάκι της καχυποψίας και του φόβου να πλησιάσουμε το συνάνθρωπο βλέποντας στο πρόσωπο του τον πιθανό διεφθαρμένο γιατρό, δικηγόρο, παπά… τον πιθανό απατεώνα ταξιτζή, έμπορο, πωλητή της εβδομαδιαίας είδησης, έτοιμο να μας κατασπαράξει. Οι πάντες φοβούνται τους πάντες… γράφει ο Paulo Coelho… κι ο φόβος αυτός εκδηλώνεται συνήθως με δύο μορφές: είτε με επιθετικότητα είτε με υποταγή. Δύο πρόσωπα του ίδιου προβλήματος. Γι αυτό όταν βρίσκεσαι μπροστά σε κάποιον που σου εμπνέει φόβο θυμήσου πως ο άλλος έχει τις ίδιες ανασφάλειες. Χρησιμοποίησε το φόβο σαν κινητήρια δύναμη κι όχι σα φρένο… Ίσως η πραγματικότητα τελικά να είναι άλλη και να αποδεικνύει πως μπορούμε να εμπιστευόμαστε πολύ περισσότερους ανθρώπους απ’ όσους φανταζόμαστε. Ίσως, αυτές οι ειδήσεις των μμε αποτελούν εξαιρέσεις… λέω… ίσως…

Λίγος ακόμα Coelho: Να επικεντρώνεσαι στα μικρά θαύματα της καθημερινής ζωής. Αν ξέρεις να βλέπεις ό,τι είναι όμορφο, είναι επειδή έχεις την ομορφιά μέσα σου, επειδή ο κόσμος είναι ένας καθρέφτης που ξαναστέλνει σε κάθε άνθρωπο την αντανάκλαση του προσώπου του. …Κι επειδή πιστεύεις στα θαύματα, τα θαύματα αρχίζουν να συμβαίνουν. Επειδή έχεις τη βεβαιότητα πως η σκέψη σου μπορεί ν’ αλλάξει τη ζωή, η ζωή σου αρχίζει ν‘ αλλάζει. Επειδή είσαι βέβαιος ότι θα συναντήσεις την αγάπη, η αγάπη εμφανίζεται… μαζί και η εμπιστοσύνη…