Το ουρλιαχτό

Κράζεις, αγριεύεις, φωνασκείς, ουρλιάζεις… για ο,τιδήποτε, με ή άνευ λόγου και αιτίας, παντού… σε γήπεδα, σε δρόμους με κυκλοφοριακή συμφόρηση, σε ουρές υπηρεσιών, σε μηχανές που κολλάνε, σε λογαριασμούς που πρέπει να πληρωθούν, στο αυτοκίνητο που μας άφησε στα κρύα του νερού, σε γείτονες που μας εκνευρίζουν, σε δικούς μας ανθρώπους, στα παιδιά μας…
Και μετά μετανιώνεις που το είπες μα δεν το εννοούσες… Όμως οι φωνές έχουν ήδη εκσφενδονιστεί, βρήκαν το στόχο τους και πλήγωσαν. Τα έμψυχα είν’ ο στόχος· τα άψυχα δεν αντιδρούν.

…

Διάβαζα πως κάπου στα νησιά του Σολομώντα, στο Ν. Ειρηνικό, οι χωρικοί υλοτόμοι εφαρμόζουν μια πρωτότυπη μέθοδο για να κόβουν τα χοντρά δέντρα που αδυνατούν να κόψουν με τσεκούρι. Με την αυγούλα, λοιπόν, οι πιο γεροδεμένοι σκαρφαλώνουν στο δέντρο και αρχίζουν να ουρλιάζουν με όση ένταση έχει η φωνή τους. Αυτό επαναλαμβάνεται για 30 μέρες και τότε το δέντρο… πεθαίνει και πέφτει!
Προκαταλήψεις και πρωτόγονες εκδηλώσεις· αφελείς και αγαθοί οι κάτοικοι των νησιών του Σολομώντα. Μάλλον δεν έχουν τα πλεονεκτήματα της σύγχρονης τεχνολογίας...

Κι η θεωρία τους? ότι τα ουρλιαχτά σκοτώνουν το πνεύμα του δέντρου· σύμφωνα με τους ίδιους η επιχείρηση πετυχαίνει πάντα.

…

Κι όμως, ίσως να έχουν δίκιο σε ένα σημείο της θεωρίας τους: το να ουρλιάζεις σε έμψυχα όντα, πράγματι συντελεί στο θάνατο του πνεύματός τους. Οι κλωτσιές, οι ραβδισμοί, οι πετροβολισμοί μπορεί να σπάνε κόκκαλα· οι λέξεις ραγίζουν καρδιές…