Kenzaburo & Hikari Oe

Έξι Αμερικανοί στους δέκα εκτιμούν, 64 χρόνια μετά από το θλιβερό γεγονός, ότι η χώρα τους είχε απόλυτο δίκιο που έριξε ατομικές βόμβες στις ιαπωνικές πόλεις Χιροσίμα και Ναγκασάκι… [η συνέχεια εδώ]

Η πιο πάνω είδηση ανέσυρε απ' το χάος του μυαλού μου ένα ντοκυμαντέρ που πολλά χρόνια πριν είχα δει στην TV κατά την επέτειο της ημέρας αυτής. Είχε τον τίτλο: “Ο Kenzaburo Οe και ο γιος του, Hikari”, μια ιστορία που αποκαλύπτει τις άγνωστες δυνάμεις της ανθρώπινης φύσης.

Ο Hikari ή­ταν α­κό­μα ζω­ντα­νός κι ε­γώ τον εί­χα στη σκέ­ψη μου πε­θα­μέ­νο. Φε­ρό­μουν στο παι­δί μου σαν να ήτ­αν νε­κρό κι ας βρι­σκό­ταν α­κό­μα στη ζω­ή. Συ­νει­δη­το­ποί­η­σα ό­τι αυ­τό που έ­κα­να ήτ­αν έ­να τρα­νό δείγ­μα η­θι­κής δια­φθο­ράς. Ε­κεί­νη τη στιγ­μή σι­χά­θη­κα τον ε­αυ­τό μου για­τί δεν μπο­ρού­σα να δε­χτώ το γε­γο­νός ό­τι το παι­δί μου γεν­νή­θη­κε ε­λατ­τω­μα­τι­κό...

Το βρά­δυ της 6ης Αυ­γού­στου - τρα­γι­κή ε­πέ­τειος της έ­κρηξης της α­το­μι­κής βόμ­βας - ά­να­ψαν χι­λιά­δες φα­να­ρά­κια, ό­πως συ­νη­θι­ζό­ταν, στην επιφάνεια του πο­τα­μού που περ­νά α­πό το κε­ντρι­κό ση­μεί­ο της έ­κρη­ξης, στη Χι­ρο­σί­μα, προ­σφο­ρά στα θύ­μα­τά της. Ο Kenzaburo ά­φη­σε να ε­πι­πλεύ­σει και το δι­κό του φα­να­ρά­κι με γραμ­μέ­νο πά­νω το ό­νο­μα του γιου του... Ή­ταν 28 ετών, ό­ταν γεν­νή­θη­κε ο γιος του με ε­γκε­φα­λι­κή βλά­βη.

Συστάσεις
Σ’ έ­να προ­ά­στιο του Τό­κυο...
Hikari Οe: γεν­νή­θη­κε στις 13 Ιουνίου 1963 με ε­γκε­φα­λι­κή βλά­βη και εί­ναι δια­νο­η­τι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­νος. Δυσκολεύεται να αρθρώσει λέξεις, 'βρήκε' όμως τη φωνή του μέ­σω της μου­σι­κής.

Kenzaburo Οe, πα­τέ­ρας του Hikari: Το 1994 του α­πο­νε­μή­θη­κε το Νό­μπελ λο­γο­τε­χνί­ας. Με την πέν­να του 'έδωσε' λόγο στο γιο του κα­τα­γράφοντας τα προ­βλή­μα­τα και τις χα­ρές που του εί­χε δη­μιουρ­γή­σει η συμ­βί­ω­ση μαζί του.

Τα πρώτα χρόνια
Ο Hikari εγχειρήθηκε και η ζω­ή του σώ­θη­κε παρά τις συμβουλές των γιατρών να το αφήσουν να πεθάνει… Τριών ε­τών, μό­λις και με­τά βί­ας α­ντι­δρού­σε στο κε­λά­ηδ­ι­σμα κά­ποιου που­λιού κι ο πα­τέ­ρας του άρ­χι­σε να του α­γο­ρά­ζει δί­σκους και τους ά­κου­γε ό­λους με προ­σο­χή. Τότε για πρώ­τη φο­ρά στη ζω­ή του ξε­στό­μι­σε μια λέ­ξη! Α­πό τό­τε οι γονείς άρχισαν ν’ α­να­ζη­τούν τρό­πους ε­πι­κοι­νω­νί­ας μα­ζί του... Εκπαιδεύεται σε ειδικό σχολείο και πα­ρου­σιά­ζει τα­χύ­τα­τη πρό­ο­δο στην ο­μι­λί­α του. Μόνο που οι κρί­σεις επιληψίας έρ­χο­νται α­προσ­δό­κη­τα, το σώ­μα κοκα­λώνει και χά­νει τις αι­σθή­σεις.

Μουσική - η γλώσσα του Hikari
Όταν εξέφρασε το ενδιαφέρον του για τη μουσική, οι γονείς κάλεσαν δασκάλα πιάνου για μαθήματα πιάνου. Δεν είχε όμως με­γά­λες προόδους και η δασκάλα άρ­χισε έ­να παι­χνί­δι μαζί του: ε­κεί­νος θα κα­τέ­γρα­φε τις νό­τες α­κού­γο­ντας μια με­λω­δί­α. Του ά­ρε­σε αυ­τό και άρ­χι­σε να ση­μειώ­νει τη μου­σι­κή απ’ τους δί­σκους που υ­πήρ­χαν στο σπί­τι. Ή­ταν το πρώ­το βή­μα για τη σύν­θε­ση... Η δασκάλα του έβλεπε πολ­λά γραμ­μέ­να στο τετρά­διο μου­σι­κής του: έ­να μέ­ρος σο­νά­τας του Beethoven, κάποιο μέρος από Bach... Κά­πο­τε πα­ρου­σί­α­σε την πρώ­τη του σύν­θε­ση, το “Valse Γε­νε­θλί­ων”, δώ­ρο στη μι­κρή του α­δερ­φή, που ή­ταν και το πρώ­το ο­λο­κλη­ρω­μέ­νο του έργο. Άρ­χι­σε να κά­νει τη μια σύν­θε­ση με­τά την άλ­λη. Όταν πληροφορήθηκε το θάνατο του χειρούργου γιατρού του Μο­μπού­ο Μο­ρι­γιά­σου, που πέθανε από καρκίνο, ο Hikari εί­χε μια ο­ξύ­τα­τη κρί­ση ε­πι­λη­ψί­ας. Ό­ταν συ­νήλ­θε συ­νέ­θε­σε το 1984 στη μνήμη του το “Ρέκ­βιεμ για τον Μ”, για να εκφράσει τη θλίψη του. Α­πό τη νη­πια­κή του α­κό­μη η­λι­κί­α, σπά­νια ε­ξω­τε­ρί­κευε συ­ναι­σθή­μα­τα Κά­ποιες φο­ρές γε­λά­ει, αλ­λά πό­τε νιώ­θει θλί­ψη δεν το κα­τα­λα­βαί­νεις. Δεν έ­χει κλά­ψει πο­τέ του!

Hikari ο συνθέτης
Το κα­λο­καίρι του 1994 ή­ταν γε­μά­το γε­γο­νό­τα και για τους δύ­ο ά­ντρες και μέ­σα απ’ αυ­τά, ο δε­σμός α­νά­με­σα σε πα­τέ­ρα και γιο έ­γι­νε α­κό­μα ι­σχυ­ρό­τε­ρος. Έ­φτα­σε έ­να γράμ­μα α­πό τη Χι­ρο­σί­μα, που α­νέ­φε­ρε ό­τι έ­νας σύλλογος για άτο­μα με πνευ­μα­τι­κή α­να­πη­ρί­α ή­θε­λε να χρη­μα­το­δο­τή­σει μια μου­σι­κή βρα­διά στην ο­ποί­α θα πα­ρου­σια­ζό­ταν το έρ­γο του Hikari. Τα έργα του αποσπούσαν πολλούς επαίνους. Ο πατέρας πρό­τει­νε μια σο­νά­τα για φλά­ου­το και πιά­νο με τί­τλο ‘Χι­ρο­σίμα’. Τέ­λη του Ιου­νί­ου του 1994 έ­γι­νε η­χο­γρά­φη­ση της μου­σι­κής του στο Χο­κά­ι­το. Έ­παι­ζαν εξέ­χο­ντες μου­σι­κοί σε μια α­πό τις αί­θου­σες με την κα­λύ­τε­ρη α­κου­στι­κή. Μέ­χρι τότε οι συν­θέ­σεις του ή­ταν για φλά­ου­το και πιά­νο. Πρώ­τη φο­ρά τώ­ρα έ­γραφε μου­σι­κή για βιο­λί. Είχε κάνει μια δι­κή του έ­ρευ­να πά­νω στα χα­ρα­κτη­ρι­στι­κά του ή­χου του βιο­λιού και συ­νέ­θε­σε το “Να­νού­ρι­σμα του Ιού­νη” έ­χο­ντας στο νου του το μή­να γέν­νη­σής του.

Η συναυλία
Το νέ­ο κομ­μά­τι για τη συ­ναυ­λί­α ο­λο­κλη­ρώ­θη­κε, ο τί­τλος και η φόρμα του άλ­λα­ξαν και α­πό ‘Χι­ρο­σί­μα’ έ­γι­νε ‘Το Κα­λο­καί­ρι’ και αργότερα το 'Μακρύ Καλοκαίρι' σε μορ­φή σου­ί­τας. Στις 2 Αυ­γού­στου δί­νε­ται η συ­ναυ­λί­α για την ο­ποί­α ζη­τή­θη­κε α­πό τον Hikari να γρά­ψει τη μου­σι­κή τρεις μή­νες πριν. Κλή­θη­καν 100 μέ­λη του συλ­λό­γου, δια­νο­η­τι­κά κα­θυ­στε­ρη­μέ­να ά­το­μα και οι οι­κο­γέ­νειές τους. Ο συν­θέ­της Οe καλείται στη σκηνή χει­ρο­κρο­τού­με­νος α­πό έ­να εν­θου­σιώ­δες κοι­νό πα­ρου­σί­α των συ­γκι­νη­μένων γονιών του. Τα λό­για που μπόρεσε να πει ή­ταν: ...Ευ­χα­ρι­στώ που α­κού­σα­τε τη μου­σι­κή μου...

.

.

...Τέσ­σε­ρεις μέ­ρες πέ­ρα­σαν α­πό την α­ξιο­μνη­μό­νευ­τη αυ­τή συ­ναυ­λί­α και φτάνει η ε­πέ­τειος της έ­κρη­ξης της α­το­μι­κής βόμβ­ας. Η οι­κο­γέ­νεια Οe ε­πι­σκέ­πτε­ται τον πο­τα­μό που περ­νά α­πό το κε­ντρι­κό ση­μεί­ο της έ­κρη­ξης. Κι αυ­τή τη χρο­νιά πολ­λά φα­να­ρά­κια ε­πι­πλέ­ουν στην ε­πι­φά­νεια του πο­τα­μού.
Έ­τσι ή­ταν κι ό­ταν γεν­νή­θη­κες ε­σύ...

Στην ί­δια αυ­τή πό­λη ο Kenzaburo Οe σκέ­φτη­κε κά­πο­τε το θά­να­το του γιου του...