Κλαυσίγελως...

Το περιεργάζεται εδώ και ώρα με τα μάτια… το πλησιάζει, το χαϊδεύει, το ψαχουλεύει. Προσπαθεί να το στρίψει μα αυτό αρνιέται πεισματικά… Παλεύει να το ‘συναρμολογήσει’, σκύβει δεξιά-αριστερά, φυσά-ξεφυσά, σηκώνεται, ξανασκύβει, κάθεται να πάρει μια ανάσα… και φτου κι απ’ την αρχή. Ξάφνου, το πρόσωπο φωτίζει -ένας μοχλός χρειαζόταν να στριφογυρίσει- και περήφανος πια καμαρώνει το έργο του. Η ψυχή του γελά…

Είναι έτοιμος για τη μεγάλη εξόρμηση· έτοιμη κι εγώ να επέμβω με την κάμερα ν’ απαθανατίσω τη στιγμή -στα κρυφά. Το οδηγεί στη βεράντα, προσπαθεί ν’ ανέβει… Ευτυχώς! είναι πολύ ψηλό για το μπόι του. Πιέζει να κατέβει, το στριφογυρίζει -τώρα έχει μάθει το κόλπο- μα… μάταια! Ψάχνει το ντουλάπι, σκαλίζει τα ράφια κι επιστρέφει μ’ ένα κατσαβίδι! Πάει… θα το διαλύσει! Κι αν καταφέρει να το φτιάξει? Έτοιμη και πάλι να επέμβω· η κάμερα στο ένα χέρι, το κινητό στο άλλο να προλάβω να καλέσω το... ασθενοφόρο. Ανά χείρας τα εργαλεία να μαστορέψει, μα δύναμη δεν έχει. Κάνει πάλι ν΄ανέβει, δυσανασχετεί, φυσάει-ξεφυσάει, το πρόσωπο συνοφρυώνεται… η ψυχή του κλαίει… Τόσοι κόποι χαμένοι!
Αποκαμωμένος, βαριακάθεται στην πολυθρόνα και μου… παραγγέλνει έναν καφέ με ολίγη να παν’ οι πίκρες κάτω. Η ψυχή μου κλαίει και γελά…

******************************

Βόλτα στη βεράντα ήθελε να κάνει, με το ολοκαίνουργιο ποδήλατο του 30χρονου εγγονού του, απ’ αυτά που διπλώνουν για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Τι στο καλό… 85+ χρονών παλληκαράκι είναι ακόμη, δεν πέρασαν δα τα χρόνια! Έχει 3-4 καρφιά στο μερί του μετά από μια, σχετικά πρόσφατη, εγχείρηση, αλλά τι μ’ αυτό!?

Κάποιες στιγμές παραπονεμένος μονολογεί πως θέλει μα δε μπορεί! Νιώθει την ψυχή ν’ αποχωρίζεται από το σώμα, καθώς υποχρεώνεται πια να παίρνει αποστάσεις από το σώμα που ο χρόνος το σημαδεύει με τόση ταχύτητα. Μια ψυχή που, ασθμαίνοντας πίσω από τις σωματικές μεταβολές, ονειρεύεται ακόμη ένα υπέροχο μέλλον. Μια ψυχή που τρέχει με ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη με αυτήν της παραμόρφωσης του σώματος εξαιτίας των γηρατειών. Ο μύθος… δεν υπάρχει δε μπορώ· υπάρχει μόνο δε θέλω, καταρρίπτεται. Πρέπει να ορίσεις για ποια περίοδο της ζωής μιλάς...
Κάθε κορμί είναι κατά κάποιον τρόπο μία μονάδα μέτρησης του χρόνου μα και του χώρου. Οι αποστάσεις κατά την παιδική και γεροντική ηλικία φαντάζουν τεράστιες· ένας ατέλειωτος ποδαρόδρομος δίχως τέρμα. Μονάχα για μια περίοδο -στο άνθος της ζωής- ο εσωτερικός χρόνος γίνεται ένα με τον εξωτερικό. Κι αυτή η σύμπτωση κρατά μόνο μία στιγμή· αυτή η -παρατεταμένη, βέβαια- στιγμή, που συνδέει το τέλος της παιδικής ηλικίας με το τέλος της νιότης.

Δε γερνά σταδιακά. Μεγαλώνοντας, οι σωματικές παραμορφώσεις γίνονται με επιτάχυνση και δίχως επιστροφή. Μα το κυριότερο είναι πως οι συνέπειες είναι, αφενός, μια αυτονομία του σώματος -που αρχίζει να ενεργεί για δικό του λογαριασμό- και αφετέρου, της ανακολουθίας μεταξύ σκέψης και πραγματικότητας, μεταξύ αυτού που πιστεύει πως είναι και σ’ αυτό που ήδη είναι.

Ο χρόνος είναι ένα θραύσμα ζωής, το οποίο αντιπαραβάλλεται διαρκώς με το σύνολο της ζωής που το βιώνει. Για το μωρό ενός έτους, ένα έτος ισοδυναμεί με ολόκληρη τη ζωή του! Για τον 20χρονο ένα έτος είναι το ένα 20ο μέρος της ζωής του, μα για τον 80ντάχρονο είναι 4 φορές πιο σύντομο από εκείνο του 20χρονου! Κάθε χρόνο μετά τα 80 του γερνάει ίσα με 4 χρόνια ενός 20άρη! Το κοντινό παρελθόν απομακρύνεται ταχύτατα, συνοδευόμενο από παράπονο και νοσταλγία. Ο κύκλος κλείνει, πλησιάζοντας με επιτάχυνση την άλλη άκρη του νήματος της ζωής…

Νάναι άραγε αρρώστια τα γηρατειά, κατά πώς λέει ο Λατίνος ποιητής Publius Terentius Afer?

Βοήθεια

Μια Αιωνιότητα, ή Σχεδόν, Antonella Moscati