17/2/10

Κλαυσίγελως...

Το περιεργάζεται εδώ και ώρα με τα μάτια… το πλησιάζει, το χαϊδεύει, το ψαχουλεύει. Προσπαθεί να το στρίψει μα αυτό αρνιέται πεισματικά… Παλεύει να το ‘συναρμολογήσει’, σκύβει δεξιά-αριστερά, φυσά-ξεφυσά, σηκώνεται, ξανασκύβει, κάθεται να πάρει μια ανάσα… και φτου κι απ’ την αρχή. Ξάφνου, το πρόσωπο φωτίζει -ένας μοχλός χρειαζόταν να στριφογυρίσει- και περήφανος πια καμαρώνει το έργο του. Η ψυχή του γελά
Είναι έτοιμος για τη μεγάλη εξόρμηση· έτοιμη κι εγώ να επέμβω με την κάμερα ν’ απαθανατίσω τη στιγμή -στα κρυφά. Το οδηγεί στη βεράντα, προσπαθεί ν’ ανέβει… Ευτυχώς! είναι πολύ ψηλό για το μπόι του. Πιέζει να κατέβει, το στριφογυρίζει -τώρα έχει μάθει το κόλπο- μα… μάταια! Ψάχνει το ντουλάπι, σκαλίζει τα ράφια κι επιστρέφει μ’ ένα κατσαβίδι! Πάει… θα το διαλύσει! Κι αν καταφέρει να το φτιάξει? Έτοιμη και πάλι να επέμβω· η κάμερα στο ένα χέρι, το κινητό στο άλλο να προλάβω να καλέσω το... ασθενοφόρο. Ανά χείρας τα εργαλεία να μαστορέψει, μα δύναμη δεν έχει. Κάνει πάλι ν΄ανέβει, δυσανασχετεί, φυσάει-ξεφυσάει, το πρόσωπο συνοφρυώνεται… η ψυχή του κλαίει… Τόσοι κόποι χαμένοι!
Αποκαμωμένος, βαριακάθεται στην πολυθρόνα και μου… παραγγέλνει έναν καφέ με ολίγη να παν’ οι πίκρες κάτω. Η ψυχή μου κλαίει και γελά

******************************

Βόλτα στη βεράντα ήθελε να κάνει, με το ολοκαίνουργιο ποδήλατο του 30χρονου εγγονού του, απ’ αυτά που διπλώνουν για να μην πιάνουν πολύ χώρο. Τι στο καλό… 85+ χρονών παλληκαράκι είναι ακόμη, δεν πέρασαν δα τα χρόνια! Έχει 3-4 καρφιά στο μερί του μετά από μια, σχετικά πρόσφατη, εγχείρηση, αλλά τι μ’ αυτό!?

Κάποιες στιγμές παραπονεμένος μονολογεί πως θέλει μα δε μπορεί! Νιώθει την ψυχή ν’ αποχωρίζεται από το σώμα, καθώς υποχρεώνεται πια να παίρνει αποστάσεις από το σώμα που ο χρόνος το σημαδεύει με τόση ταχύτητα. Μια ψυχή που, ασθμαίνοντας πίσω από τις σωματικές μεταβολές, ονειρεύεται ακόμη ένα υπέροχο μέλλον. Μια ψυχή που τρέχει με ταχύτητα αντιστρόφως ανάλογη με αυτήν της παραμόρφωσης του σώματος εξαιτίας των γηρατειών. Ο μύθος… δεν υπάρχει δε μπορώ· υπάρχει μόνο δε θέλω, καταρρίπτεται. Πρέπει να ορίσεις για ποια περίοδο της ζωής μιλάς...
Κάθε κορμί είναι κατά κάποιον τρόπο μία μονάδα μέτρησης του χρόνου μα και του χώρου. Οι αποστάσεις κατά την παιδική και γεροντική ηλικία φαντάζουν τεράστιες· ένας ατέλειωτος ποδαρόδρομος δίχως τέρμα. Μονάχα για μια περίοδο -στο άνθος της ζωής- ο εσωτερικός χρόνος γίνεται ένα με τον εξωτερικό. Κι αυτή η σύμπτωση κρατά μόνο μία στιγμή· αυτή η -παρατεταμένη, βέβαια- στιγμή, που συνδέει το τέλος της παιδικής ηλικίας με το τέλος της νιότης.

Δε γερνά σταδιακά. Μεγαλώνοντας, οι σωματικές παραμορφώσεις γίνονται με επιτάχυνση και δίχως επιστροφή. Μα το κυριότερο είναι πως οι συνέπειες είναι, αφενός, μια αυτονομία του σώματος -που αρχίζει να ενεργεί για δικό του λογαριασμό- και αφετέρου, της ανακολουθίας μεταξύ σκέψης και πραγματικότητας, μεταξύ αυτού που πιστεύει πως είναι και σ’ αυτό που ήδη είναι.

Ο χρόνος είναι ένα θραύσμα ζωής, το οποίο αντιπαραβάλλεται διαρκώς με το σύνολο της ζωής που το βιώνει. Για το μωρό ενός έτους, ένα έτος ισοδυναμεί με ολόκληρη τη ζωή του! Για τον 20χρονο ένα έτος είναι το ένα 20ο μέρος της ζωής του, μα για τον 80ντάχρονο είναι 4 φορές πιο σύντομο από εκείνο του 20χρονου! Κάθε χρόνο μετά τα 80 του γερνάει ίσα με 4 χρόνια ενός 20άρη! Το κοντινό παρελθόν απομακρύνεται ταχύτατα, συνοδευόμενο από παράπονο και νοσταλγία. Ο κύκλος κλείνει, πλησιάζοντας με επιτάχυνση την άλλη άκρη του νήματος της ζωής…

Νάναι άραγε αρρώστια τα γηρατειά, κατά πώς λέει ο Λατίνος ποιητής Publius Terentius Afer?


Βοήθεια
Μια Αιωνιότητα, ή Σχεδόν, Antonella Moscati

17 σχόλια:

Phivos Nicolaides είπε...

Μήπως το πρόβλημα ήταν με το χαΐδεμα και το ψαχούλευμα! Λέω εγώ τώρα :)

habilis είπε...

Δεν υπάρχουν ηλικίες .
Ανθρωποι υπάρχουν,και μυαλά .

Κουνούπι είπε...

Δες το "the Fountain", το "Bicentennial man", το "The curious case of Benjamin Button" (νομίζω έτσι λέγεται). Διάβασε το "οι θλιμμένες πουτάνες της ζωής μου" του Μάρκες. Χμμ πολλή σκέψη για τα γηρατειά. Τί σ' έπιασε; Σημασία έχει η ηλικία της καρδιάς!

stalamatia είπε...

Αχ μια βόλτα με το ποδήλατο ήθελε ο σοφός ο άνθρωπος ,όχι να του κάνει τη ζωή ποδήλατο η τεχνολογία.
Με για το νέο λουκ.Παρότι γειτόνισα με ποδηλατάδικο σπαστό ποδήλατο δεν έχω ξαναδεί.

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ είπε...

Πες μου σε παρακαλώ...γιατί τον τρώει και το ...άλλο του μερί;
Γυρεύει να πάει από πέσιμο...

Αχ...δε γερνάει η ψυχή
:-)

Φιλί και Γλαρένιες αγκαλιές

Saq είπε...

Τώρα θυμήθηκα ένα ρητό που λέει "η σοφία και οι γνώσεις ένα αρνητικό έχουν, τα γηρατιά!".

Πάντως νομίζω ότι και δυο βοηθητικές ροδίτσες θα βοηθούσαν πολύ την κατάσταση:)

b|a|s|n\i/a είπε...

όπως αναφέρει και η γλαρένια τα γηρατιά είναι της ψυχής. και όχι τόσο του σώματος. υπάρχουν εικοσάρηδες με ψυχή γερασμένη και ενενηντάρηδες με ψυχή αγέραστη.
αυτό το μπαλκόνι! αχ αυτό το μπαλκόνι! απίστευτο! :)

jf είπε...

Phivos,
Κάτι θα ξέρεις για να το λες :)

habilis,
Άνθρωποι ναι αλλά με ηλικίες και μυαλά στις σωστές τους αναλογίες

Κουνούπι,
Τι με βάζεις να δω!! Απ' όλα, το βιβλίο το Μάρκες διάβασα :)
Τι μ' έπιασε ε? Ξέρω γω! Το είδα κάπως...

stalamatia,
Έλα μου ντε! [το 'σοφός άνθρωπος' μου άρεσε!]
Πε τζιαι σου, είχαμε στα χρόνια μας σπαστά ποδήλατα?
Καλωσόρισες Σταλαματιά

ΦΥΡΔΗΝ-ΜΙΓΔΗΝ
Ε να μην το αφήσω ασχολίαστο αυτό που γυρεύει. Ή από πέσιμο ή από χέσιμο θα πάει χαχα
Δε γερνάει η άτιμη η ψυχή...

Newton,
"η σοφία και οι γνώσεις ένα αρνητικό έχουν, τα γηρατιά!". Και τα γηρατειά είν' αρρώστεια?
Άς τα βράστα :))
Χαχα! με τις "βοηθητικές ροδίτσες" γελώ ακόμη...

b|a|s|n\i/a,
Δε διαφωνώ καθόλου! Αρκεί ο αγέραστος ηλικιωμένος να μπορέσει να συμβιβαστεί με το γερασμένο του σώμα...
Γελώ με την τελευταία σου πρόταση γιατί θυμήθηκα άλλο ένα σου τέτοιο σχόλιο!

Mariela είπε...

Κάπως μ' έπιασε τωρα αυτή η ανάρτηση.....

jf είπε...

Καλή μου Mariela,
Η αλήθεια είναι ότι την έγραψα με μια πίκρα.
Γέλασα όμως με τα διάφορα σχόλια :))
Σε φιλώ

marianaonice είπε...

Ο χρόνος είναι ένα θραύσμα ζωής, το οποίο αντιπαραβάλλεται διαρκώς με το σύνολο της ζωής που το βιώνει.

Προσπαθώ να το καταλάβω αυτό...
Δεν ξέρω πώς μπορεί κανείς να ξεπεράσει τη θλίψη των γηρατειών και να τα βιώσει σαν μία πραγματικότητα της ζωής...

Πολύ όμορφη και ουσιαστική ανάρτηση!

jf είπε...

marianaonice,
Τεχνητός είν' ο χρόνος και ο καθείς τον μετρά ανάλογα με την ηλικία του. Ο ένας επιπλέον χρόνος στην πλάτη του 80άρη δε μετρά το ίδιο με του 20χρονου.
Όσο για τη θλίψη των γηρατειών... μόνο ο επίτιμος καταφέρνει να την ξεπερνά! χαχα!

phlou...flis είπε...

Απ' ότι βλέπω στην τελευταία φωτογραφία, το πρόβλημα είναι η ψηλή σέλα και όχι η ηλικία. Άρα ο χρόνος έρχεται σε δεύτερη μοίρα. Άτιμη σέλα, που εσύ ευθύνεσαι για το ...δεν μπορώ!

KitsosMitsos είπε...

Αυτό με το μύθο πολύ φιλοσοφημένο τελικά. Θέλει ψάξιμο...
Όσο για το ποδήλατο, δε χρειάζεται κατσαβίδια νομίζω. Απλά στριψίματα της βίδας. Άμα έχεις μάθει όμως στα δύσκολα...

Roadartist είπε...

Mα τι γλυκό ποστ..
Σε ευχαριστώ.. πολύ συγκινητικό..
Τώρα θα απαντήσω κ στο σχόλιο..
σε φιλώ γλυκιά jf :D

koulpa είπε...

ax.. ήλθα ήδη λειώμενος από τη roadartist.. κι ο πατέρας μου θέλει τώρα στα 71 να πάρει γουρούνα.. σα παιδάκι κι αυτός.. τελικά καλό είναι να μη πέρνουν τα χρόνια τη θέληση για ζωή.. ε και η ζωή είναι επικίνδυνη πως να το κάνουμε.. :):)
την καληνύχτα μου :):)

jf είπε...

plou-flis,
Άτιμη κενωνία!

KitsosMitsos,
να το ψάξεις, γιατί εδώ που είσαι ήταν κι εκεί που είναι θα πας :)

Roadartist,
κι εγώ σ' ευχαριστώ!

koulpa,
71?? μικρός είν' ακόμα :))
85 ο δικός μου... λέω να του πάρω πατίνι!
"Καλό είναι να μη πέρνουν τα χρόνια τη θέληση για ζωή"... τελικά όλα έχουν διπλή όψη
Καλώς ήλθες!