Çiftetelli ala Bach! ...ή... Όταν το Τσιφτετέλι συναντά τον Μπαχ!

Η Σύνθεση του Τσιφτετελιού...

...και η Αντιστικτική Αποσύνθεσή του! αλα Μπαχ

Τέλι-τέλι-τέλι… εν τέλ[ε]ι... Çiftetelli

Λάγνος χορός που επικεντρώνει το βλέμμα σε ενδεικτικά σημεία της γυναικείας θηλυκότητας εν ώρα αισθησιακού κουνήματος του στήθους και της κοιλιάς, καθώς και του λικνίσματος των γοφών, του  σπασίματος της μέσης, των κινήσεων των χεριών και πάει λέγοντας…
Κατά μίαν ετυμολογία, σημαίνει διπλή [Çifte] χορδή [telli], αφού οι παλιοί ανατολίτες μουσικοί χόρδιζαν τις δύο ψηλότερες χορδές του βιολιού σε απόσταση οκτάβας, ώστε η μελωδία να ηχεί ενισχυμένη.

Κατά μία δεύτερη, σημαίνει το τέλι [χορδή ≈ μουσική] του τσίφτη - μερακλή και καραμπουζουκλή, που μια χαρά περνά,  καθώς αρέσκεται [νυν και αεί] να βλέπει γυναίκες να χορεύουν με αισθησιασμό.

Χορός γυναικείος το Çiftetelli, χορός ανδρικός το Zeibekiko / Zeybekiko, εκ του Zeibek / Zeybek ορμώμενος, του άτακτου δηλαδή στρατιώτη της οθωμανικής αυτοκρατορίας του 17ου αι. ή κατ' άλλους του Τούρκου χωριάτη. 

Ενίοτε και το Ζεϊμπέκικο συναντά τον Μπαχ... έτσι όπως ορίζεται στα Πεζά Κείμενα του Μποστ, Μια νύχτα στον Αιγάλεω !

Συγχορδίες Mπαχ ακούστηκαν από τρία μπουζούκια κι ένας άντρας σκεπτικός με ανοιχτό σακκάκι ανήλθεν επί σκηνής. Eίχε ζητήσει Zεϊμπέκικο κι ήρθε να το εκτελέση, να πάνε κάτω τα φαρμάκια και να στενάξη το τσιμέντο της πίστας. H ορχήστρα άρχισε να παίζη. O άντρας, μ’ ένα τσιγάρο στο στόμα, έκφραση πικρή και τα μάτια κάτω, στάθηκε στη μέση ακίνητος, σαν για να ισορροπήση, άνοιξε τα χέρια του φτερούγες, σαν το πονεμένο πουλί, κι άρχισε τις φιγούρες του. Ήταν καλός χορευτής. Δεν ήταν «εκ του κόσμου τούτου». Mας είχε γράψει στα παπούτσια του, μας αγνοούσε, μας είχε εξαφανίσει. Xόρευε μονάχα για τον εαυτό του και γι’ αυτόν, την ώρα εκείνη μες στο Kέντρο, ήταν αυτός μονάχα κι η ορχήστρα. Άντρας «ντερβίσης» και πολλά βαρύς, που είχε διαφορές με το Θεό και προκαλούσε το Xάρο. Έκανε ο Xάρος να τον πάρη, έκανε κάτι διστακτικά βήματα να τον αποφύγη και τέλος ο άντρας τού ξέφευγε, διότι ήτο «πονηρός», το οποίον, πίσω και σ’ έφαγα. Tοποθετούσε τον εαυτό του δεξιά, αριστερά, με ψύχραιμες τελετουργικές κινήσεις και προσεκτικά βήματα. Kαμμία του κίνηση δεν ήταν τυχαία. Kάθε του βήμα το ζύγιζε και το μελέταγε επισταμένως, μην πατήση νάρκη. Tο παραμικρόν μπορούσε να του στοιχίση τον Θάνατον. Ήταν «σκάκι των ποδών» και το πράμα ήθελε σκέψη. Όσο σίφουνας και σιμούν ήταν η γυναίκα, τόσο γαλήνιος, ολύμπιος και ατάραχος εκινείτο αυτός. Ήταν το ρελαντί εκείνης σε ανάλυση κινήσεων. Ήτο καθηγητής που εδίδασκε υπαναπτύκτους φοιτητάς: «Έτσι κινούμεν τον πόδα, τώρα κάμπτομεν αυτόν, καθήμεθα ελαφρώς, πολύ ωραία, τώρα εκτινάσσομεν αυτόν, βήμα εμπρός, ολίγον συνοφρυωμένοι, ωπ, ακίνητον το σώμα μας, ευρίσκομεν με νωχελικάς κινήσεις την ισορροπίαν μας, ασχέτως την απολέομεν ή δεν την απολέομεν, και λαμβάνομεν μορφήν πονεμένην και ελαφρώς “σιχτιρισμένην”. Λαμπρά. Tο αυτό τώρα. Kαι προσοχή, κύριοι. Oι οφθαλμοί μας, δέον ούτοι, να βλέπωμεν συνεχώς κάτωθεν, διά μίαν ορθήν διδασκαλίαν».

Ολίγον ακόμη χούμορ περί του Ζεϊμπέκ, εδώ