Τα άλλοθι μου...

Μια γαλλική παροιμία λέει πως, ο δρόμος για την κόλαση είναι στρωμένος με καλές προθέσεις· μ' άλλα λόγια, η πρόθεση χωρίς δράση φαίνεται να είναι κάτι παραπάνω από άχρηστη…

Ι

Έψαχνα να βρω ένα άλλοθι για την απάθεια μου μπροστά στο δικό σου δράμα… και το βρήκα!
Απελευθερώθηκα, αθωώνοντάς με πανηγυρικά και μάλιστα με βούλα επιστημονική!! Είναι αυτό το φαινόμενο που ονομάζουν οι κοινωνικοί ψυχολόγοι, απάθεια του θεατή. Αυτό δηλαδή, του να μην παρεμβαίνει ο άνθρωπος ή ομάδα ανθρώπων σε μια κατάσταση, όπου άλλος ή άλλοι άνθρωποι χρειάζονται βοήθεια. Μάλιστα, όσο μεγαλύτερη είναι η ομάδα των θεατών, τόσο μικρότερη είναι η πιθανότητα να δράσει το  έ ν α  άτομο. Κι αν δεν υπάρξει άμεση ενέργεια στα λίγα πρώτα λεπτά της έκτακτης ανάγκης, θα είναι πλέον απίθανο για οποιαδήποτε ‘σωστική’ επέμβαση! Κι αυτό διότι, ο καθένας ελπίζει ότι ο άλλος θα κάνει το πρώτο βήμα για βοήθεια. Έτσι αποφεύγει τις συνέπειες που θα μπορούσε να έχει η επέμβασή του. Όντας μέλος μιας ομάδας όπου κανένας δεν επεμβαίνει, αποτελεί δικαιολογία για τη μη επέμβαση. Έτσι μειώνονται οι πιθανότητες να φορτωθεί τις ευθύνες των όποιων -αρνητικών συνήθως- αποτελεσμάτων.

Φαίνεται, κατά τους κοινωνικούς ψυχολόγους, ότι αρκετοί από μας θα ριψοκινδύνευαν ακόμα και το να πεθάνει ένας συνάνθρωπός μας παρά να πάμε αντίθετα στο ρεύμα του πλήθους, δρώντας δηλαδή διαφορετικά από τους άλλους γύρω μας τη συγκεκριμένη στιγμή.

ΙΙ

Οι άνθρωποι, εκτιθέμενοι υπερβολικά σε υλικό που προκαλεί φόβο και ανησυχία, έχουν την τάση να απευαισθητοποιούνται –άλλος ένας… βολικός επιστημονικός όρος- να ξεχνούν δηλαδή ή να μην αισθάνονται πια τόσο βιασμένοι, ώστε να είναι εχθρικοί και μη δεκτικοί απέναντι στον κίνδυνο. Αυτό φαίνεται να οδηγεί σε ολοένα και μεγαλύτερη ανοχή σε κάθε είδους αισχρών πράξεων...
Έψαχνα να βρω ένα άλλοθι για την απευαισθητοποίησή μου… το βρήκα κι αυτό!

Πηγή: αναζητήστε τον όρο:
Bystander apathy [Απάθεια του θεατή]