Αργά, όπως λέμε… Adagio [μέρος β’]

Δυο μουσικές σε τέμπο αργό, όπως λέμε… adagio. Την μία την ακούσαμε στο α’ μέρος εδώ, και ήταν το Adagio του Samuel Barber. Τη δεύτερη θα την ακούσουμε σήμερα και είναι το Adagio του Albinoni, που όμως… δεν είναι του Albinoni !

Τα περισσότερα από τα έργα του Tomaso Giovanni Albinoni [1671-1751 από την Βενετία της εποχής Μπαρόκ], χάθηκαν στον Β’ Παγκόσμιο Πόλεμο με την καταστροφή της Κρατικής Βιβλιοθήκης της Δρέσδης. Λίγα είναι γνωστά από τη ζωή και το έργο του. Η ορχηστρική του μουσική τράβηξε την προσοχή του Bach, ο οποίος έγραψε τουλάχιστον δύο φούγκες πάνω σε θέματά του και χρησιμοποίησε μελωδίες του σαν ασκήσεις αρμονίας για τους μαθητές του.

Ωστόσο, ο επίσης ιταλός Remo Giazotto [1910–1998] -μουσικολόγος, μουσικοκριτικός και συνθέτης- εκείνη την εποχή του πολέμου, ολοκλήρωνε τη βιογραφία και εργογραφία του Albinoni. Και τότε ανακάλυψε στη βιβλιοθήκη ένα χειρόγραφο απόσπασμα του Tomaso...

Αρχικά, υποστήριξε ότι διασκεύασε το γνωστό Adagio –δεν το συνέθεσε- βασιζόμενος σ’ αυτό το χειρόγραφο απόσπασμα. Στη συνέχεια όμως, αναθεώρησε τα λεγόμενά του, ισχυριζόμενος ότι ήταν μια δική του πρωτότυπη σύνθεση, καθώς το απόσπασμα δεν ήταν παρά ελάχιστα μέτρα μελωδίας από μια Sonata da Chiesa σε σολ ελάσσονα Op.4, 1704, που συνέθεσε ο Albinoni, για βιολί και μπάσο κοντίνουο, και που εκδόθηκε το 1708. Το χειρόγραφο απόσπασμα ποτέ δεν είδε το φως της δημοσιότητας. Το έργο κατοχυρώθηκε στον Giazotto. Αλλά η δόξα έμεινε στον Albinoni· μια νέο-μπαρόκ σύνθεση που γράφτηκε το 1945 και δημοσιεύθηκε για πρώτη φορά το 1958.

Albinoni's Adagio in G minor
Deutsche Grammophon -Berliner Philharmoniker- Herbert von Karajan   

Από τις δεκάδες διασκευές, επιλέγω μία τραγουδιστική.
Adagio με την Lara Fabian