Θλίψη & Οργή...

...τα συναισθήματα των ημερών!

Ήταν μια φορά... "μια φορά"
που από το πολύ που την διηγήθηκαν

ακούστηκε τόσες φορές... 

που έγινε πραγματικότητα.

Μια φορά κι έναν καιρό, λοιπόν,… ήταν μια πανέμορφη λίμνη με νερά κρυστάλλινα. Σ’ αυτήν έφτασαν η Θλίψη και η Οργή να κάνουν μπάνιο παρέα. Και οι δύο έβγαλαν τα ρούχα τους και γυμνές μπήκαν στη λίμνη.

Η Οργή, που όπως πάντα συμβαίνει, βιαζόταν. Έκανε μπάνιο στα γρήγορα κι ακόμα πιο γρήγορα βγήκε απ' το νερό. Αλλά η Οργή είναι τυφλή - ή τέλος πάντων, δεν βλέπει πάντα την πραγματικότητα. Κι έτσι γυμνή και καθαρή βγαίνοντας απ' το νερό,  φόρεσε το πρώτο ρούχο που βρήκε. Μα δεν ήταν το δικό της...

Η Θλίψη, ήρεμη και γαλήνια, τελείωσε το μπάνιο της και χωρίς καμιά βιασύνη - ή μάλλον, χωρίς συναίσθηση του χρόνου που τρέχει - τεμπέλικα και αργά βγήκε απ' τη λίμνη. Και τότε συνειδητοποίησε πως τα ρούχα της δεν ήταν πια εκεί... Μα στη Θλίψη δεν αρέσει να μένει γυμνή κι έτσι, φόρεσε το μόνο ρούχο που απόμεινε, το ρούχο της Οργής...

Τυφλή, σκληρή και θυμωμένη η Οργή. Κοιτάζοντάς την, όμως, καλύτερα, τις περισσότερες φορές δεν είναι παρά μια μεταμφίεση· στην πραγματικότητα, πίσω απ' την όψη της, κρύβεται η Θλίψη...

Φορές θεωρείται απαραίτητη για διεκδικήσεις· άλλες πάλι αποδεικνύεται επιζήμια για μας και τους άλλους.  Ένας συναγερμός είναι εν τέλει, που θέτουμε σε λειτουργία για ν' ακουστεί το μήνυμά μας, για λίγη προσοχή, ή πως κάτι μας πλήγωσε, ή πάλι πως δεν μας αρέσει αυτό που συμβαίνει...

Από τις "Ιστορίες να σκεφτείς..." του Jorge Bucay