9/8/18

Μετ' εμποδίων...

                                                             ...στον απόηχο των τραγικών πλημμυρο-πυρκαγιών 

Το μονοπάτι γίνεται ανηφορικό. Κουράζομαι λίγο αλλά δεν πειράζει.  
Και μετά, μια τεράστια τάφρος εμποδίζει το πέρασμά μου. 

Φοβάμαι... Διστάζω. Αποφασίζω να πηδήξω. Καταφέρνω να την περάσω.  
Κι άλλη τάφρος! Ξαναπαίρνω φόρα και περνάω κι αυτήν. 
Ο δρόμος προς την πόλη φαίνεται καθαρός.  
Μια άβυσσος με ξαφνιάζει. Αδύνατον να πηδήξω από πάνω.  

Ξύλα, καρφιά, εργαλεία βρίσκονται δίπλα· παρατημένα, λες, για κατασκευή κάποιας γέφυρας. 
Ποτέ δεν ήμουν επιδέξιος στα χέρια... Σκέφτομαι να παραιτηθώ. Μα αντιστέκομαι.
Η γέφυρα είναι έτοιμη. Συγκινημένος τη διασχίζω.  
Και φτάνοντας στην άλλη μεριά... ανακαλύπτω το τείχος. 

Ένα γιγαντιαίο κρύο και υγρό τείχος περικύκλωνει την πόλη των ονείρων μου... 
Απελπισμένος ψάχνω τρόπο να το αποφύγω. Δεν υπάρχει.  Πρέπει να σκαρφαλώσω. 
Η πόλη είναι τόσο κοντά... 
Ξαφνικά βλέπω σε μια άκρη του δρόμου ένα παιδί να με κοιτά σαν να με γνώριζε.  

Μου θυμίζει τον εαυτό μου όταν ήμουν παιδί.  
Ίσως γι αυτό τολμώ να εκφράσω φωναχτά το παράπονό μου.
"Γιατί τόσα εμπόδια ανάμεσα σ' εμένα και στο σκοπό μου;"
Το παιδί σηκώνει τους ώμους και μου απαντά. 
"Και γιατί ρωτάς εμένα;

Τα εμπόδια δεν υπήρχαν μέχρι να έρθεις...
Τα εμπόδια τα έφερες... εσύ
!"

Από τις "Ιστορίες να σκεφτείς..." του Jorge Bucay 





Αν λυπάσαι επειδή θες ν' αποκτήσεις κάτι και δε μπορείς, 

ή προσπαθείς να το αποκτήσεις ή σταματάς να το επιθυμείς... 
Από τις ιστορίες του Βούδα (ή μήπως του Κούδα...;)




1 σχόλιο:

Mariela είπε...

Υπέροχο κείμενο......