Α-φάνταστη ...γνώση!

Θεέ μου, αν μπορούσα, θα έγραφα το μίσος μου πάνω στον πάγο
και θα περίμενα να βγει ο ήλιος !
Johny Welch ή Gabriel Garcia Marquez

Πόσες φορές δεν έχει τύχει να ‘αδειάσει’ η σκέψη
μπροστά σε μια φράση, σε μια φωτογραφία ή έναν πίνακα…

...σαν τον πάγο που λειώνει·
τι ταπεινότητα !
Λάο Τσε

…και να ζηλέψει το μυαλό που το σκέφτηκε,
τα χείλη που το είπε, τα χέρια που το έγραψε ή το ζωγράφισε…

Θέλω ένα πιστόλι· να το γεμίσω χρώματα… να πυροβολήσω τη νύχτα !!!

Ποια ποίηση, ποια μουσική, ποια ζωγραφιά!
Η παιδική φαντασία σ’ όλο της το μεγαλείο!! [κλικ]

Ένα βράδυ καλοκαιριού στην εξοχή, κι ενώ βασίλευε η ηρεμία και κοιμήθηκαν τα φώτα και σκαρφάλωσαν στον ουρανό τ’ άστρα, ένα τρίχρονο κοριτσάκι ζήτησε απ’ την εμβρόντητη μαμά του ένα πιστόλι να πυροβολήσει τη νύχτα με ...χρώματα!

Και σκέφτομαι: πού να κρύβεται άραγε και χάνεται όλος αυτός ο παιδικός πλούτος μέσα στον κόσμο των μεγάλων;
Και παίρνω αμέσως την απάντηση, μέσα από μια συνέντευξη στο Βήμα, του γνωστού ...παραμυθά Ευγένιου Τριβιζά, συγγραφέα Παιδικής Λογοτεχνίας και Καθηγητή Εγκληματολογίας σε Πανεπιστήμιο της Αγγλίας.

Η ενθάρρυνση της δημιουργικότητας και η καλλιέργεια της φαντασίας είναι από τις πλέον παραμελημένες πλευρές των σύγχρονων εκπαιδευτικών συστημάτων, τα οποία αντί να εμπνέουν και να δίνουν φτερά, συνθλίβουν και καταθλίβουν τα παιδιά με τη δυσανάλογη έμφαση στη συσσώρευση γνώσεων. Είναι κοντόφθαλμο - γράφει ο Τζον Γούτσον - τα σχολεία να παραγεμίζουν τα παιδιά σαν γαλοπούλες με στείρες γνώσεις, ενώ αφήνουν τη φαντασία τους να λιμοκτονεί. Τα παιδιά εισέρχονται στο σχολείο προικισμένα με πλούσια φαντασία και αποφοιτούν με φαντασίες ατροφικές ή απονεκρωμένες. Οταν επισκέπτομαι σχολεία με εντυπωσιάζει η ευρηματικότητα των νηπίων. Βλέπω λίγα χρόνια αργότερα τα ίδια παιδιά να έχουν χάσει αυτή τη μαγική σπίθα, κουρασμένα και αγχωμένα να φέρονται σαν ρομπότ ή πιόνια. Μαθαίνουμε να υπηρετούμε την πραγματικότητα, ενώ θα έπρεπε να μαθαίνουμε να την ξεπερνάμε. Την πρόοδο δεν την πυροδοτεί η γνώση, αλλά η φαντασία.
Εξάλλου, η πείρα μου ως εγκληματολόγου μού έχει διδάξει ότι όσο περνά ο καιρός τόσο πιο καχύποπτοι γίνονται οι γονείς, με αποτέλεσμα να φυλακίζουν τα παιδιά τους στους τέσσερις τοίχους, από φόβο μήπως απαχθούν, βιαστούν, κτλ. Το παιδί, όπως είναι φυσικό, αντιδρά, κάνει τη δική του επανάσταση βιώνοντας εικονικούς κόσμους μέσω ηλεκτρονικών παιχνιδιών, που πολύ συχνά είναι πιο επικίνδυνοι για το μυαλό και την ψυχοσύνθεση από την ίδια την πραγματικότητα.
Σε τελική ανάλυση, όσο περνούν τα χρόνια τόσο μειώνονται οι επιλογές των παιδιών για ουσιαστικά θεάματα. Οχι πολύ μακριά από σήμερα, στη δεκαετία του '80, άνοιγες την τηλεόραση το απόγευμα και ήταν γεμάτη από παιδικά προγράμματα. Ο ανταγωνισμός των καναλιών έχει πλέον εξορίσει ό,τι αφορά τα παιδιά τα ξημερώματα, λες και οι μικροί θεατές πάσχουν από αϋπνία. Πρέπει όμως να ασχοληθούμε με την πιο προσωπική, αθέατη πλευρά των παιδιών μας, αν θέλουμε να καταλάβουμε ποια είναι τα θεάματα που πραγματικά τα αφορούν.