Απ' το χρονοντούλαπο...

Με απατά. Αποφεύγει να με εμπιστευτεί πλέον. Επιλέγει τις στιγμές για να με κρατήσει μακριά από γνωστά μου πρόσωπα και καταστάσεις. Κρύβει συνεχώς του μυαλού μου διαδρόμους, κρατώντας με στο σκοτάδι και απομακρύνοντάς με από το χθες…
Καταραμένε ιππόκαμπε! Μου συρρικνώνεις τη μνήμη και τον εγκέφαλο! Θα σε προτιμούσα …ελέφαντα! που έχει καλό προσανατολισμό, θυμάται ό,τι έχει συμβεί στην αγέλη του, από ποιους κινδύνευσε, ποιοι του φέρθηκαν φιλικά ή εχθρικά. Γενικά, θυμάται γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή της φυλής του κι έτσι μπορούν και επιβιώνουν.

Εντάξει, δε θέλω να γίνω ελέφαντας· λίγη απ' τη μνήμη του θέλω μόνο. Να ξεδιπλώνω ιστορίες της ζωής μου που φτάνουν ως τη νηπιακή μου ηλικία. ‘Τροφή’ για παρέες, παιδιά, εγγόνια... Όχι όμως και να με καταδυναστεύει. Σκέψου να είχα μια ταραγμένη παιδική ζωή με έντονα αρνητικά συναισθήματα. Με το παραμικρό ερέθισμα θα έρχεται στο προσκήνιο, έτσι απρόσκλητα, ό,τι θυμάμαι και δε χαίρομαι. Μνήμες πικρές, άσχημα λόγια, προσβλητικές συμπεριφορές. Η ζωή θα σκηνοθετούσε τότε ένα τρομαχτικό σενάριο που δύσκολα θα επέτρεπε να ξεχάσω και να συγχωρέσω. Κι ας λέμε πως ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Δύσκολα θα επέτρεπε να προχωρήσω και να ατενίσω με αισιοδοξία το μέλλον. Οποιαδήποτε αναφορά στο τότε, θα με καθηλώνει… Βασανιστικό σενάριο μα καθόλου φανταστικό. Είχα γνωρίσει στο παρελθόν μια τέτοια περίπτωση…

Θα το θυμόμουνα αν είχα άσχημη παιδική ζωή. Ή πάλι όχι; Αποδείξεις όμως για την ύπαρξή μου έχω· και τότε και τώρα. Όπως η παραπάνω φωτογραφία απ' το χρονοντούλαπό μου, με επιγραφή: “Νηπιαγωγείο Κερύνειας, 1964”. Διετής ήταν τότε η φοίτηση ή λες να' χα μείνει στην ίδια τάξη! Δε θυμάμαι πια…
Βλέποντάς την, σα να ξεπηδά αυτή τη στιγμή το χτες! Όπως λένε, απ’ το πολύ πες-πες κάτι γίνεται· έτσι κι απ’ το πολύ δες-δες στο τέλος πιστεύεις πως θυμάσαι ότι όντως το έχεις ζήσει. Και ήρθαν στη θύμησή μου μετέπειτα εικόνες από τις πάμπολλες εκδηλώσεις των σχολείων μου...
Πολύ πίσω με πήγε η φωτογραφία και ...δε με αναγνωρίζω πια. Μα ποια είμαι; [θα ενθυμείσθε τον μεγάλο μας ποιητή ΒΠ, όπως λέμε ΒύρωνΠολύδωρας]. Είναι ζήτημα ζωής -ε, όχι και θανάτου- να αυτοπροσδιοριστώ. Ο βοηθών με, αμειφθήσεται με τον πολυτελή τόμο των αναρτήσεών μου σε τούτο εδώ το blog, εφόρου ζωής!