30/11/08

Απ' το χρονοντούλαπο...



Με απατά. Αποφεύγει να με εμπιστευτεί πλέον. Επιλέγει τις στιγμές για να με κρατήσει μακριά από γνωστά μου πρόσωπα και καταστάσεις. Κρύβει συνεχώς του μυαλού μου διαδρόμους, κρατώντας με στο σκοτάδι και απομακρύνοντάς με από το χθες…
Καταραμένε ιππόκαμπε! Μου συρρικνώνεις τη μνήμη και τον εγκέφαλο! Θα σε προτιμούσα …ελέφαντα!
που έχει καλό προσανατολισμό, θυμάται ό,τι έχει συμβεί στην αγέλη του, από ποιους κινδύνευσε, ποιοι του φέρθηκαν φιλικά ή εχθρικά. Γενικά, θυμάται γεγονότα που σημαδεύουν τη ζωή της φυλής του κι έτσι μπορούν και επιβιώνουν.

Εντάξει, δε θέλω να γίνω ελέφαντας· λίγη απ' τη μνήμη του θέλω μόνο. Να ξεδιπλώνω ιστορίες της ζωής μου που φτάνουν ως τη νηπιακή μου ηλικία. ‘Τροφή’ για παρέες, παιδιά, εγγόνια... Όχι όμως και να με καταδυναστεύει. Σκέψου να είχα μια ταραγμένη παιδική ζωή με έντονα αρνητικά συναισθήματα. Με το παραμικρό ερέθισμα θα έρχεται στο προσκήνιο, έτσι απρόσκλητα, ό,τι θυμάμαι και δε χαίρομαι. Μνήμες πικρές, άσχημα λόγια, προσβλητικές συμπεριφορές. Η ζωή θα σκηνοθετούσε τότε ένα τρομαχτικό σενάριο που δύσκολα θα επέτρεπε να ξεχάσω και να συγχωρέσω. Κι ας λέμε πως ο χρόνος είναι μεγάλος γιατρός. Δύσκολα θα επέτρεπε να προχωρήσω και να ατενίσω με αισιοδοξία το μέλλον. Οποιαδήποτε αναφορά στο τότε, θα με καθηλώνει… Βασανιστικό σενάριο μα καθόλου φανταστικό. Είχα γνωρίσει στο παρελθόν μια τέτοια περίπτωση…

Θα το θυμόμουνα αν είχα άσχημη παιδική ζωή. Ή πάλι όχι; Αποδείξεις όμως για την ύπαρξή μου έχω· και τότε και τώρα. Όπως η παραπάνω φωτογραφία απ' το χρονοντούλαπό μου, με επιγραφή: “Νηπιαγωγείο Κερύνειας, 1964”. Διετής ήταν τότε η φοίτηση ή λες να' χα μείνει στην ίδια τάξη! Δε θυμάμαι πια…
Βλέποντάς την, σα να ξεπηδά αυτή τη στιγμή το χτες! Όπως λένε, απ’ το πολύ πες-πες κάτι γίνεται· έτσι κι απ’ το πολύ δες-δες στο τέλος πιστεύεις πως θυμάσαι ότι όντως το έχεις ζήσει. Και ήρθαν στη θύμησή μου μετέπειτα εικόνες από τις πάμπολλες εκδηλώσεις των σχολείων μου...
Πολύ πίσω με πήγε η φωτογραφία και ...δε με αναγνωρίζω πια. Μα ποια είμαι; [θα ενθυμείσθε τον μεγάλο μας ποιητή ΒΠ, όπως λέμε ΒύρωνΠολύδωρας]. Είναι ζήτημα ζωής -ε, όχι και θανάτου- να αυτοπροσδιοριστώ. Ο βοηθών με, αμειφθήσεται με τον πολυτελή τόμο των αναρτήσεών μου σε τούτο εδώ το blog, εφόρου ζωής!

14 σχόλια:

Saq είπε...

Κάθε φορά που βλέπω παλιές φωτογραφίες πιάνω τον εαυτό μου να μένει σαστισμένος: πότε πέρασαν τα χρόνια από τότε; πως αλλάζουμε έτσι; περνούσαμε καλύτερα τότε ή τώρα; και ένα σορό άλλα!

Meropi είπε...

Κάτι μας έπιασε σήμερα συμπατριώτισσα και αναρτήσαμε και οι δυο παλιές φωτογραφίες!!! Νοσταλγία για τα παλιά που δεν πρόκειται να ξανάρθουν....

Phivos Nicolaides είπε...

Καταπληκτική φωτογραφία και 'επεξεργασμένη' βλέπω...

habilis είπε...

!!!
Κερύνια 1964.
Νοσταλγία.

jf είπε...

Newton,
δε νομίζω να περιμένεις απαντήσεις;

meropi,
γλυκές αναμνήσεις. Ευτυχώς που διασώθηκαν κι αυτές...

phivos,
μόνο επεξεργασμένη; από στεριές και θάλασσες πέρασε...

habilis,
έννοια σου, κι έχω και του 1960

habilis είπε...

Κάθε φωτό είναι και ένα ταξιδάκι .

VAD είπε...

Eσύ δεν αναγνωρίζεις εσένα,περιμένεις να το κάνουμε εμείς;
:))))))

ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ....

jf είπε...

habilis,
μεγάλη αλήθεια!

VaD,
ναι αλλά εσείς θα κερδίζατε και δώρο :)))




@φίλοι, ΚΑΛΟ ΜΗΝΑ

Roadartist είπε...

Οτι έχουμε είναι η μνήμη μας και αυτό το 'χρονοντούλαπο' που πιστεύουμε οτι "θάβονται" και ξεχνιούνται..αλλά..δεν..

καλό μήνα jf μου..

KitsosMitsos είπε...

Καλό μήνα έστω και από μακριά.
Όμορφο πράγμα οι αναμνήσεις και παιχνιδιάρης ο εγκέφαλος. Μας κρύβει και μας αποκαλύπτει πράγματα κατά βούληση. Αρκεί ένα μικρό ερέθισμα...
Την καλησπέρα μου.

phlou...flis είπε...

Αποθηκεύουμε συνεχώς φωτο δτη μνήμη ...του ΗΥ μας. Στο μυαλό μας όμως πώς θα ...χωρέσουν; Μάλλον έχω κι εγώ το ίδιο πρόβλημα

jf είπε...

Roadartist,
μακριά από μας το αλτσχάιμερ γιατί τότε δε μας σώζει ούτε αυτό το 'χρονοντούλαπο' μας

kitsosmitsos,
καλό μήνα... μάζευε φωτο από κει που είσαι για πολύ αργότερα

phlou-flis,
κάνε κανένα backup γιατί δε μας βλέπω καλά

marianaonice είπε...

Tι γλυκιά φωτογραφία!
Όταν βλέπω παλιές φωτογραφίες μου νοιώθω ότι μόλις χθες ήταν που με είχαν στήσει εκεί για να με φωτογραφίσουν! Θυμάμαι τα πάντα και την παραμικρή λεπτομέρεια, μέχρι και τον τρόπο που η μαμά καρφίτσωνε τις μπούκλες μου!!
Η μορφή αλλάζει αλλά η ψυχή άραγε αλλάζει;; Γιατί εγώ αισθάνομαι ότι δεν έχω μεγαλώσει;; γιατί μέσα μου νοιώθω και πονώ και κλαίω ακόμη σαν παιδί;;
Μάλλον αρνούμαι να μεγαλώσω, ή αρνούμαι να ωριμάσω!!

jf είπε...

Marianaonice,
Καλό σημάδι ότι θυμάσαι ακόμη. Ο ιππόκαμπός σου ακόμη ζει και βασιλεύει!!
Αν γερνάει και η ψυχή με τα χρόνια; νομίζω πως όχι! έτσι νιώθω κι εγώ μέσα στο σώμα των 50 μου χρόνων...