Η Σελήνη... του Παρμενίδη

Νυκτιφαὲς περὶ γαῖαν ἀλώμενον ἀλλότριον φῶς…

Νυχτόφεγγη με ξένο φως, γύρω από τη γη περιπλανώμενη...

 Αἰεὶ παπταίνουσα πρὸς αὐγὰς ἠελίοιο

Πάντα ατενίζοντας του ήλιου τις ακτίνες

Τάδε έφη Παρμενίδης στο... Περί Φύσεως

...στο δοξαπατρί!

Βρισκόμαστε στην μεσαιωνική Πελοπόννησο του 13^ου αι. -εποχή Δ’ Σταυροφορίας- όταν εισέβαλαν οι Φράγκοι σταυροφόροι. Έλληνας άρχοντας του βυζαντινού κάστρου του Αράκλοβου στην Ηλεία «…λέγουν οκάποιος το κρατεί από τους Βουτζαράδες, Δοξαπατρὴν τον λέγουσιν, μέγας στρατιώτης ένι», τουτέστιν ο Δοξαπατρής Βουτσαράς (ή Βουτζαράς), από οικογένεια λακωνικής καταγωγής, υπήρξε ο γενναίος πολεμιστής που πρόβαλε σθεναρή αντίσταση. 

Το κάστρο τελικά έπεσε στα χέρια των Φράγκων αλλά κατά την παράδοση, ο Δοξαπατρής έμεινε στην ιστορία, καθότι γιγαντόσωμος και έφιππος όπως ήτο προκαλούσε τον τρόμο στους εχθρούς του με το βαρύ κι ασήκωτο ρόπαλό του, τον... κεφαλοθραύστη, με το οποίο κτυπούσε κατακέφαλα, ενώ η πανοπλία του ζύγιζε 150 λίτρες. 

Έτσι έμεινε η νεοελληνική έκφραση ...την έφαγε στο δοξαπατρί, για να περιγράψει  τα κατακούτελα κτυπήματα... 

Κι όπως ο καρυοθραύστης του παραμυθά Ε.Τ.Α Χόφμαν ενέπνευσε τον συγγραφέα Αλέξανδρο Δουμά να τον διασκευάσει σε λιμπρέτο, απ' όπου εμπνεύστηκε ο Πιότρ Ιλίτς Τσαϊκόφσκι να συνθέσει μπαλετική Μουσική...
έτσι και ο κεφαλοθραύστης του Δοξαπατρή Βουτσαρά έκανε θραύση και άφησε τη δική του ιστορία στην Ιστορία και το Χρονικόν του Μορέως, αφού ενέπνευσε ανάλογους ανθρώπους των τεχνών, όπως,
- ο Φώτης Κόντογλου, που δημιούργησε την τοιχογραφία Ο Δοξαπατρής αγωνίζεται εις το Αράκλοβο, που βρίσκεται στο Δημαρχείο Αθηνών
- ο Δημήτριος Βερναρδάκης, που έγραψε το 1857 το θεατρικό έργο Μαρία Δοξαπατρή. Δράμα εις πράξεις πέντε, που αναφέρεται στην ιστορία της κόρης του Δοξαπατρή Βουτσαρά, Μαρία, που γκρεμίστηκε από το κάστρο για να μην πέσει στα χέρια των Φράγκων, και
- ο ποιητής Σοφοκλής Κ. Καρύδης, που έγραψε το 1868 το ποίημά του Τα τέκνα του Δοξαπατρή.

Κι αφού δεν γράφτηκε -ακόμη- μουσική για κεφαλοθραύστη 
παραθέτω ολίγον από καρυοθραύστη 
ωσάν να είμασταν στο Κάστρο του Δοξαπατρή...

Και τω Θεώ Δόξα! 

Για την Δασκάλα μου...

"Τα νιάτα δεν είναι περίοδος ζωής· είναι κατάσταση του νου· 

δεν είναι τα ρόδινα μάγουλα, τα κόκκινα χείλη και τα ευλύγιστα γόνατα· 

είναι θέμα θέλησης, η ιδιότητα της φαντασίας, η δύναμη των συναισθημάτων· 

είναι η φρεσκάδα της βαθιάς πηγής της ζωής..."

Έκανε κουμάντο στα γηρατειά της, να μη βάζουν περισσότερες ρυτίδες 
πάνω στην ψυχή της απ’ ό,τι στο πρόσωπό της... 

Έφυγε στα 94 της… 
πλήρης ημερών, νου και καρδιάς, περισσής διάθεσης για θέληση ζωής, 
φρεσκάδας ενθουσιασμού, δύναμης συναισθημάτων... 

Ως τα 90 της μουσικο-παιδαγωγούσε· δίδασκε και ενέπνεε τους μαθητές της.

Κι όταν άρχισαν να την προδίδουν σωματικά προβλήματα που αναδύονταν στην επιφάνεια, σαν κάποιος με μανία να θέλει να την τραβήξει στο σκοτάδι, αυτή με άλλο τόσο πάθος πάλευε να κρατηθεί στο φως. 

Ώσπου αναγκάστηκε να ζήσει το υπόλοιπο της ζωής της 

σε προάστειο του Μονάχου κοντά στην κόρη της...

με το πιάνο, τα βιβλία... 

και τη γάτα της...

Musik war ihr Leben - Η μουσική ήταν η ζωή της

Υπήρξε σε μια περίοδο της ζωής μου

Θα υπάρχει σε όλη μου τη ζωή 
Yolanda τ' όνομά της
Η Δασκάλα μου… 

Γιολάντα Ευσταθόγλου-Σεβέρη: 26 Νοεμβρίου 1914 - 1 Δεκεμβρίου 2008
Σπούδασε πιάνο στην Αίγυπτο, όπου και γεννήθηκε, δημιουργώντας και διευθύνοντας διάφορα μουσικά συγκροτήματα. Συνέχισε τις σπουδές της στη Μουσική Ακαδημία του Βερολίνου λαμβάνοντας δίπλωμα σολίστ με διάκριση και παίζοντας με Συμφωνικές Ορχήστρες και Συγκροτήματα. Η ζωή της στην Ελλάδα ήταν επίσης γεμάτη μουσική. Μετείχε σε διάφορα ρεσιτάλ και συναυλίες Μουσικής Δωματίου, δημιουργώντας και ντουέτα με αξιόλογους μουσικούς. Παράλληλα δίδαξε πιάνο στο Εθνικό Ωδείο καθώς και στο Ωδείο Μουσικός Σύνδεσμος Αθηνών.

I hate music !

I Hate Music!: A Cycle of Five Kid Songs

Έργο για Σοπράνο & Πιάνο
του Leonard Bernstein, αφιερωμένο στη φίλη του Edys Merrill
συγκάτοικό του στην δεκαετία του '40

Δεν ξέρω αν είχε, γενικά, χιούμορ ο Leo, πάντως θα γέλασαν πολύ με την Edy, της οποίας τα νεύρα θα γίνονταν τσατάλια κάθε φορά που ο συνθέτης συνόδευε στο πιάνο διδάσκοντας τις τραγουδιάρες, στο διαμέρισμα που συγκατοικούσαν, και αναφωνούσε το πόσο μισούσε τη μουσική! 
Θα μπορούσε, βέβαια, ο τίτλος να ήταν I hate Leonard! αλλά αγαπάμε Μπερνστάιν...
Ο Κύκλος αυτών των 5 σύντομων παιδικών τραγουδιών, παρουσιάστηκε στην Ν.Υόρκη το 1943 από τον ίδιο τον Bernstein και την Jennie Tourel, η οποία έπρεπε να αποδώσει τις εκφράσεις και τον χαρακτήρα ενός 10χρονου κοριτσιού, της Barbara.

Οι τίτλοι των 5 τραγουδιών είναι:

1. My Name is Barbara
2. Jupiter Has Seven Moons
3. I Hate Music!
4. A Big Indian and A Little Indian
5. I'm a Person Too
  

Και οι στίχοι τους:

1. My Name is Barbara
My mother said
That babies come in bottles
But last week she said
They grew on special babies bushes
I don't believe in the storks, either
They're all in the zoo
Busy with their own babies
And what's a baby bush anyway?
My name is Barbara

2. Jupiter Has Seven Moons
Jupiter has seven moons
Or is it nine?
Saturn has a million, billion, trillion sixty nine!
And everyone is a little sun with six little moons of its own!
But we have only one
Just thinking of all the fun we'd have if there were nine?
Then we could be just nine more times romantic!
Dogs would bath till they were frantic
We'd have nine tides in the alantic!
The man in the moon would be gigantic!
But we have only one!
Only one!

3. I Hate Music!
I hate music, but I like to sing
But that's not music!
Not what I call music, no sir!
Music is a lot of men with a lot of tails
Making lots of noise like a lot of females
Music is a lot of folks in a big dark hall
Where they really don't want to be at all
With a lot of chairs
And a lot of heirs
And a lot of furs and diamonds!
Music is silly
I hate music, but I like to sing

4. A Big Indian and A Little Indian
A big Indian and a little Indian were walking down the street
The little Indian was the son of the big Indian
But the big Indian was the not the father of the little Indian
You see the riddle is
If the little Indian was the son of the big Indian
But the big Indian was not the father of the little Indian
Then who was he? I'll give you two measures
His mother!

5. I'm a Person Too
I just found out today that I'm a person too
Like you
I like balloons
Lots of people like balloons
But ev'ryone says, "Isn't she cute? She likes balloons!"
I'm a person too, like you!
I like things that ev'ryone likes
I like soft things and movies and horses and warm things and red things
Don't you?
I have lots of thoughts
Like what's behind the sky?
And what's behind what's behind the sky?
But ev'ryone says, "Isn't she sweet? She wants to know ev'rything!"
Don't you?
Of course, I'm very young to be saying all these things in front of so many people like you
But I'm a person too!
Though I'm only 10 years old
I'm a person too
Like you!

Hallelujah - Gloria

- Στάλαζε αργά η αμφιβολία μέσα μου, η δυσαρέσκεια, η ανεπάρκεια, η δυσφορία... 

- Πώς είναι η πίστη σου;

- Αδρανής...

- Βρες κάπου να πιστέψεις. Βοηθάει. Όχι!... δεν βοηθάει απλώς. Είναι το παν!

HALLELUJAH - ΑΙΝΕΙΤΕ ΤΟΝ ΘΕΟ

Georg Friedrich Handel



GLORIA IN EXCELSIS DEO - ΔΟΞΑ ΕΝ ΥΨΙΣΤΟΙΣ ΘΕΩ

Antonio Vivaldi



Georg Friedrich Handel



Francis Poulenc



Camille Saint-Saens



William Walton


Karl Jenkins




HALLELUJAH

 Leonard Cohen

Ο Πύργος της... Σύγχυσης

Ο Πύργος της Βαβέλ

Pieter Bryegel the Elder - Πίτερ Μπρίγκελ ο πρεσβύτερος
1525-30 έως 1569
-Φλαμανδός ζωγράφος, σχεδιαστής και χαράκτης- 
γνωστός για τα τοπία και τις λεπτομερείς αγροτικές σκηνές

Ο Πύργος της Βαβέλ αποτέλεσε θέμα τριών πινάκων του ζωγράφου.
Τον πρώτο τον ζωγράφισε ευρισκόμενος στη Ρώμη, αλλά χάθηκε. Οι άλλοι δύο σώζονται σε μουσεία της Βιέννης και του Ρόττερνταμ.

Κυριολεκτική η ερμηνεία ή αλληγορική η πρόθεση του ζωγράφου?

Babel, από το σημιτικό bāb ili = η Πύλη του Θεού, η εξελληνισμένη Βαβυλώνα της Μεσοποταμίας˙ εκεί όπου αναφέρεται η ιστορία του ομώνυμου πύργου, από την Γένεση - το πρώτο βιβλίο της Παλαιάς Διαθήκης - εξηγώντας την ποικιλία των γλωσσών και των εθνών.
Στα εβραϊκά, βαβέλ σημαίνει σύγχυση και αναφέρεται ακριβώς σ' αυτήν την ασυνεννοησία των γλωσσών που προκλήθηκε στις διάφορες σημιτικές φυλές, τιμωρώντας τους ο Θεός για την βλασφημία να προσπαθήσουν να χτίσουν πύργο ως τον ουρανό…

Ο ζωγράφος είχε επισκεφτεί τη Ρώμη και όταν επέστρεψε στην γενέτειρά του, δημιούργησε αυτόν τον πίνακα που θυμίζει το Κολοσσαίο και άλλα αξιοθέατα της πόλης. 

Ποιος ο παραλληλισμός της Ρώμης με τη Βαβυλώνα?

Η Ρώμη χτίστηκε ως Αιώνια Πόλη, που προοριζόταν από τον άνθρωπο να υπάρχει για πάντα.
Ωστόσο, η αιώνια πόλη... καταστράφηκε. 

Απ’ την άλλη, εκείνη την εποχή υπήρχε μια αναταραχή μεταξύ της Καθολικής Εκκλησίας που λειτουργούσε στα λατινικά
και της πολύγλωσσης Λουθηρανικής Προτεσταντικής
θρησκείας των Κάτω Χωρών.

Έτσι, η ιστορία του πίνακα ερμηνεύτηκε ως τιμωρία της ματαιοδοξίας 
- όπως και οι περισσότεροι πίνακες του Μπρίγκελ -
καταγράφοντας την ανθρώπινη αλαζονεία...

Να, γιατί οι Κύπριοι έχουν ίδιο όνομα και επίθετο!

Από τον 5ο π.Χ. αιώνα οι Κύπριοι χρησιμοποιούσαν επώνυμα με τον ίδιο ακριβώς τρόπο που χρησιμοποιούνταν και στην κλασική Ελλάδα: δηλαδή είχαν επώνυμο το όνομα του πατέρα και μάλιστα στην γενική πτώση. Λ.χ. ο Περικλής (γιος του Ξάνθιππου) λεγόταν Περικλής Ξανθίππου ή ανάλογα ο Αριστοτέλης Νικομάχου.

Ενώ όμως στον ελλαδικό χώρο αντικαταστάθηκε το όνομα του πατέρα στην γενική με το οικογενειακό επώνυμο πια σε ονομαστική πτώση, οι κύπριοι διατήρησαν την παλιά μορφή λ.χ. Λουκάς (του) Χρήστου.

Όταν ήρθαν οι Άγγλοι στην Κύπρο και αποφάσισαν να εκδώσουν ταυτότητες στους Κυπρίους, το δελτίο ταυτότητας σχεδιάστηκε με κάποια απαιτούμενα στοιχεία: Όνομα - Επίθετο - Όνομα πατρός - Όνομα μητρός.

Έλα όμως που στη θέση του επιθέτου, υπήρχε το όνομα του πατρός (Χρήστου)! Οπότε, τούς ζητήθηκε να υιοθετήσουν ως επίθετο, το όνομα του παππού (Λουκά). Θα μου πείτε, μα πάλι Λουκά; Ε ναι, διότι επικρατούσε το έθιμο, στον πρωτότοκο γιο να δίνεται το όνομα του παππού (απ’ τη μεριά του πατέρα). Έτσι, ο Λουκάς (του) Χρήστου (όπου Λουκάς είναι το όνομα του παππού και Χρήστος το όνομα του πατρός) κατέληξε να είναι ο Λουκάς Λουκά του Χρήστου.

Εξαιτίας όλων αυτών, υπάρχουν σήμερα αδέλφια με διαφορετικό επίθετο, αφού στον ένα δόθηκε ως επίθετο το όνομα του παππού, ενώ στον άλλον το οικογενειακό επίθετο. Κι αν προσθέσουμε σ’ αυτό και άλλα λάθη που έχουν να κάνουν με τα ονόματα των γονέων, όπως Χριστάκης αντί Χρήστος, ή Τούλα αντί Ανατολή… άντε να αποδείξουν ότι είναι αδέλφια!

Όλα τα πιο πάνω αναφέρονται σε πατρωνυμικά επίθετα. Υπάρχουν βεβαίως και τοπωνυμικά καθώς και παρωνυμικά (παρατσούκλια). Αλλά για περισσότερα ανοίξτε και κανα βιβλίο: Γιώργου Αθανασιάδη, «Κυπριακή Ονοματολογία - Τα Οικογενειακά Ονόματα των Κυπρίων», Εκδόσεις Πήλιον.

Τέλος!

Στης Πλάκας τις ανηφοριές...

Έχει η Αθήνα ομορφιές... 

  ...στης Πλάκας τις ανηφοριές 

Έχει η Αθήνα ομορφιές...

   ...μα σαν της Πλάκας τα στενά δεν έχει τέτοια πουθενά

 Έχει η Αθήνα ομορφιές...

...κι απάνω από το κάστρο της τον Παρθενώνα έχει γι άστρο της

 

Νιαααααουυυ

Από τον Τσιτσάνη στον Σκαλκώτα και τον Χατζιδάκι...

Ι

Θα πάω εκεί στην Αραπιά, γιατί μ' έχουν μιλήσει 

για μια μεγάλη μάγισσα, τα μάγια να μου λύσει.
Και θα της πω τα βάσανα, αυτά που 'χω τραβήξει
και τα σημάδια της τρελής σε μια φωτιά να ρίξει.
Ν' ανάψουνε και να καούν, ‘πως έκαψαν κι εμένα,
τα μάγια να της πιάσουνε, να σέρνεται στα ξένα.

Εν αρχή ην το ρεμπέτικο: 
«Θα πάω εκεί στην Αραπιά» ή «Μάγισσα της Αραπιάς»
σε ρυθμό χασάπικο και στίχους & μουσική, Βασίλη Τσιτσάνη

Γράφτηκε για μία Έλλη
- τον πρώτο κρυφό του έρωτα -

συμμαθήτριά του και κόρη Τρικαλινού μεγαλοδικηγόρου
(αλλά όλα τούτα είναι αμφίβολα...)

Πρώτη φωνογράφηση: 1940
Πρώτη εκτέλεση: Στράτος Παγιουμτζής & Βασίλης Τσιτσάνης

ΙΙ

Το εν λόγω ρεμπέτικο ενσωματώθηκε με ιδιαίτερο τρόπο
στην ελληνική συμφωνική δημιουργία, με τον Νίκο Σκαλκώτα
- συνθέτη της σύγχρονης κλασσικής μουσικής - στο έργο του:
«Κοντσέρτο για δυο βιολιά», στο ΙΙο μέρος (Variations, Andante)

Γράφτηκε κατά τα Δεκεμβριανά του 1944
- έναρξη του Εμφυλίου πολέμου –

και είναι το πρώτο έργο που βασίστηκε σε ρεμπέτικο

ΙΙΙ

Το ίδιο τραγούδι έγινε αφορμή
για το ποίημα της Μάτση Χατζηλαζάρου.

Η Ελληνίδα ποιήτρια – σύζυγος του Ανδρέα Εμπειρίκου -

εμπνεύστηκε το ποίημα το 1945, ένα χρόνο μετά τον Σκαλκώτα

«Αραπιά»

Ωχ! τη μάνα μου την καψερή,
τη μάνα μου παρηγοριά και βάλσαμο της νύχτας.
Απόψε δε χωράνε οι λύπες μου, ούτε μες στ’ απαλότερο φιλί.

«Θέλω να πάω στην Αραπιά που μ’ έχουνε συστήσει
σε μια μεγάλη μάγισσα τα μάγια να μου λύσει»

Θέλω ν’ ακούσω πάλι τα βλέφαρά μου
να γέρνουνε μπρος σ’ ένα όραμα ξανθό.
Θέλω να χορέψω, φούσκωμα και φύσημα τρυφερής κουρτίνας,
μην απελευθερωθεί από το παράθυρο.
Θέλω ν’ ανοίξω ένα πρωί με το φως, σαν το νούφαρο.
Είναι οι καρδιές μου ένας αρμαθός, τις άπλωσα στον ήλιο.
Ναι, άπλωσα στον ήλιο ένα άγριο κυκλάμινο στην άκρη της ρεματιάς,
μια χειραψία φίλων συνοδοιπόρων και συναγωνιστών,
λίγα κρόσσια που πέφτουνε στο μέτωπο ενός Κρητικού,
τα γόνατα μιας κοπέλας όταν βγαίνει στη θάλασσα
τη βραχνή φωνή του έρωτα,
ένα αυλάκι αίμα μιας μάχης για τον ήλιο,
κι ένα ασημένιο κουτάλι λαμπερό, στην άκρη των χειλιών του

βρέθηκε ένα χθεσινό μου δάκρυ.

IV

Tο «Θα πάω εκεί στην Αραπιά» διασκευασμένο 

αποτέλεσε το 1972, μέρος του ορχηστρικού δίσκου
του Μάνου Χατζιδάκι, ‘Ο σκληρός Απρίλης του ‘45’

Μια σειρά από παλιά ρεμπέτικα και λαϊκά τραγούδια,
σε δική του ενορχήστρωση και διασκευή.
Μικρό οργανικό σύνολο με:
μπουζούκι, κιθάρα, βιολί, μαντολίνο, άρπα, μπάσο, κρουστά 
Αποτελούν το καλύτερο σχολείο για τους νεότερους μουσικούς
που θέλουν να ασχοληθούν με την ενορχήστρωση.  

V

Ενδιαφέροντα είναι και τα λεχθέντα του νεαρού τότε συνθέτη Μάνου Χατζιδάκι σε μια διάλεξη που τόλμησε να δώσει το 1949, υπέρ των ρεμπετικο-ζεϊμπεκικο-χασάπικων τραγουδιών και των χορών τους, ως θεμέλια της σύγχρονης ελληνικής λαϊκής μουσικής. Η διάλεξη προκάλεσε αντιδράσεις. Ήταν η περίοδος όπου τα είδη αυτά απλώνονταν στις λαϊκές γειτονιές. Αλλά, εξουσία & αρχές τα κυνηγούσαν, αστοί & διανοούμενοι τα περιφρονούσαν...

Στη διάλεξη είχε κάνει αναφορά στο συγκεκριμένο ρεμπέτικο «Θα πάω εκεί στην Αραπιά»: Κατοχή. Πάνω σε μια γυμνή και παγωμένη άσφαλτο με μοναδικό φωτισμό την ψυχρή όψη ενός φεγγαριού, προχωράμε μ' ένα φίλο. Ένας λεπτός μα διαπεραστικός ήχος μπουζουκιού καθρεφτίζεται - λες - μες στην άσφαλτο και μας ακολουθεί βήμα προς βήμα. Ο φίλος μου προσπαθεί να μου εξηγήσει τη διάθεση φυγής και την έντονη εμμονή σ΄αυτή τη διάθεση που κρατούν οι τέσσερις νότες του περιφερόμενου τότες τραγουδιού «Θα πάω εκεί στην αραπιά». Μάταια προσπαθούσε να μου μεταδώσει τη συγκίνησή του και να μου δείξει μαζί αυτό το αντίκρισμα που υπήρχε αυτής της «διάθεσης φυγής» - καθώς την ονόμαζε στην όλη δημιουργημένη ατμόσφαιρα της πολιτείας των Αθηνών...

Και σε άλλο σημείο: Πάνω στους ρυθμούς του ζεϊμπέκικου και χασάπικου ρυθμού χτίζεται το ρεμπέτικο τραγούδι, του οποίου παρατηρώντας τη μελωδική γραμμή, διακρίνομε καθαρά την επίδραση ή καλύτερα την προέκταση του βυζαντινού μέλους. Όχι μόνο εξετάζοντας τις κλίμακες που από το ένστιχτο των λαϊκών μουσικών διατηρούνται αναλλοίωτες, μ’ ακόμη, παρατηρώντας τις πτώσεις, τα διαστήματα και τον τρόπο εκτέλεσης. Όλα φανερώνουν την πηγή, που δεν είναι άλλη απ’ την αυστηρή κι απέριττη εκκλησιαστική υμνωδία. Όχι πως το δημοτικό τραγούδι δεν έχει κι αυτό  στοιχεία διοχετευμένα στο ρεμπέτικο. Μα πολύ λιγότερα... Η παρουσία του είναι έντονη, ιδιαίτερα στο ελαφρότερο είδος που περισσότερο το χαρακτηρίζει μια χάρη και μια νησιώτικη ελαφράδα. 

Η Ρώμη... από την κλειδαρότρυπα -3-

Το γιατί από την κλειδαρότρυπα...
το γράψαμε στην 2η ανάρτηση εδώ
που το αναφέραμε στην 1η εκεί

Σήμερα θα καταπιαστούμε με τις... πιάτσες!


Piazza di Spagna
&
Piazza della Trinita dei Monti


Ακριβούτσικος ο καφές στο Καφέ Γκρέκο
που είχε ανοίξει ο Νικόλας Μανταλένας το 1760
αλλά χαλάλι του!
Τόσοι και τόσοι διάσημοι θαμώνες σύχναζαν εδώ
από φιλολογικούς και καλλιτεχνικούς κύκλους, καθώς και μουσικούς
βλ. Λιστ, Βάγκνερ, Μέντελσον, Ροσίνι, Μπερλιόζ, Μπιζέ, Τοσκανίνι, Tatsios...
why not me?!

Άλλωστε, το ιταλικό Υπουργείο Δημοσίας Εκπαίδευσης
το έχει κηρύξει ως 'τόπο ιστορικού και εθνικού ενδιαφέροντος'
οπότε επιβαλλόταν μια επίσκεψη!

Βρίσκεται επί της οδού Condotti 86
100 μόλις μέτρα από την Piazza di Spagna
Το σκηνικό στο βάθος ανήκει στην...

Piazza della Trinita dei Monti

Η λεγόμενη Σκαλινάτα ή Ισπανικά Σκαλοπάτια

εξαιτίας της Ισπανικής Πρεσβείας που βρισκόταν εκεί

οδηγεί από την Πλατεία Ισπανίας 

στην Πλατεία και την ομώνυμη Εκκλησία Trinita dei Monti

Είναι αυτή που περιλαμβάνει και τον οβελίσκο 

στον οποίο αναφερθήκαμε στην ανάρτηση -1-

Θέα από την πλατεία και ευθεία μπροστά η οδός Condotti

Αφ' υψηλού η Piazza di Spagna με τη Fontana della Barcaccia

για την οποία επίσης αναφερθήκαμε στην -1- ανάρτηση

Στο ένα άκρο της πλατείας ένας ακόμη οβελίσκος
με το άγαλμα της Παναγίας στην κορυφή:

Colonna dell' Immacolata = Στήλη της Σύλληψης της Θεοτόκου

Piazza del Popolo


Η άλλοτε Πύλη Φλαμίνια της αρχαίας πόλης - σήμερα Πύλη του Λαού
ανοίγει προς την οβάλ πλατεία του πόπολου

Ευθεία ακριβώς στην άλλη άκρη της πλατείας
στέκουν οι Δίδυμες Εκκλησίες
ενώ στο κέντρο της, ένας ακόμη οβελίσκος

που μεταφέρθηκε από την Αίγυπτο
και φέρει το όνομα Φλαμίνιο

Οι δίδυμες εκκλησίες φέρουν τα ονόματα

Santa Maria in Montesanto & Santa Maria dei Miracoli

Είναι δίδυμες αλλά... διζυγωτικές  

αφού διαφέρουν σε πολλές λεπτομέρειες

προσφέροντας ποικιλία μέσα στη συμμετρία τους.

Διδυμάκια είναι και οι δύο κρήνες αντιδιαμετρικά στην πλατεία:

  

πάνω: του Ποσειδώνα, πλαισιωμένη από τρίτωνες και δελφίνια 

κάτω: της Θεάς Ρώμης, πλαισιωμένη από τους ξαπλωτούς ποταμούς Τίβερη και Ανιένε

 
Άλλη μία... θεά κάθεται για ξεκούραση

Piazza di Sant' Ignazio di Loyola

Μπροστά από την μεγαλοπρεπή μπαρόκ πρόσοψη της εκκλησίας

το σχήμα της ομώνυμης πλατείας προκαλεί μια ευχάριστη έκπληξη

καθώς τα γεωμετρικά σχήματα με τις καμπύλες τους
δημιουργούν μιαν όμορφη σύνθεση.

Εδώ και το Υπουργείο Πολιτιστικής κληρονομιάς και Τουρισμού

 
Ολίγα για τον... Sant' Ignazio di Loyola
Ιγνάτιος Λογιόλα (1491-1556) από οικογένεια ευγενών της Ισπανίας
διαποτισμένος από τα αριστοκρατικά και ιπποτικά ήθη.
Μένοντας κλινήρης για πολύ καιρό, είχε την ευκαιρία για συνεχές διάβασμα,
με αποτέλεσμα την πνευματική του μεταστροφή.
Ίδρυσε το τάγμα των Ιησουιτών με πολύπλευρη δράση:
ποιμαντική, εκπαιδευτική, ιεραποστολική.
Οι Ιησουίτες ακολουθούν το ασκητικό ήθος των πρώτων χριστιανικών αιώνων:
της πενίας, της αγνότητας, της υπακοής.
Απέκτησε τεράστια επιρροή, με την συμμετοχή του
στην αντιμετώπιση της θρησκευτικής μεταρρύθμισης
 πρωτοστατώντας στο κυνήγι αιρετικών από μέρους της Ιεράς Εξέτασης.
Γι αυτό και σημαδεύτηκε αρνητικά.
Ωστόσο, ο Ιγνάτιος Λογιόλα αγιοποιήθηκε το 1622.

Υπόψη ότι ο νυν Φραγκίσκος της Καθολικής Εκκλησίας
είναι ο πρώτος Ιησουίτης Πάπας.

Από το εσωτερικό του ναού, που όπως όλοι στη Ρώμη, είναι υπέρλαμπρος

Piazza Navona

Χτισμένη στον πρώην ιππόδρομο του Διομιτιανού
γι αυτό και το ωοειδές σχήμα της.
Στο κέντρο της, τι άλλο, από μία ακόμη Φουντάνα: των τεσσάρων ποταμών
στην οποία αναφερθήκαμε στην -1- ανάρτηση 

Και τι άλλο περιλαμβάνει η πλατεία; έναν ακόμη οβελίσκο

Στην μια μεριά της πλατείας το συντριβάνι του Ποσειδώνα

και στην άλλη το του Μαυριτανού

Ο ιππόδρομος έφερε το όνομα Circus Agonalis = αγωνιστικός στίβος

Πιστεύεται πως με τα χρόνια, η ονομασία άλλαξε από in Agone σε Navone 

και τελικά Navona όπως είναι σήμερα   

Πλατεία χωρίς εκκλησία δεν γίνεται...

ούτε όμως και χωρίς καλλιτέχνες του δρόμου!

Εδώ το 1ο μέρος - εκεί το 2ο